Όταν φτάσαμε με τα περιπολικά της ασφάλειας, δεμένοι με χειροπέδες, στο ΑΤ Κυψέλης πήγαμε όλη η οικογένεια (και η κόρη μου με το εγγόνι μου στην αγκαλιά) εκτός από την σύζυγο και το νεογέννητο και την εξάχρονη κόρη μας, την Ξένη. Αυτές περάσανε άλλα βασανιστήρια και βιώσανε με άλλον τρόπο την «προστασία» του κράτους και της αστυνομίας στο πετσί τους. Αλλά αυτό θα το πω αφού περιγράψω την οχτάωρη «ανάκριση» των υπολοίπων.
Την 10η Φλεβάρη είχαμε τελειώσει το οικογενειακό μας γεύμα όταν ομάδα τριών ατόμων με όπλα αυτοαποκαλούμενοι ως κυνηγοί ήρθαν σε μια κοντινή απόσταση από την κοινότητα μας και πυροβολούσαν κάποιο είδος ζώου. Παρότι τους ενημερώσαμε ότι είναι σε απόσταση μικρότερη των 70 μέτρων από μεμονωμένη οικία, βρίσκονται σε χώρο καλλιεργημένο με όσπρια ο οποίος μας έχει παραχωρηθεί, υπάρχουν ανήλικα παιδιά εκεί κοντά και καλλιέργειες που δεν έχει συλλεχθεί ο καρπός τους, αυτοί συνέχισαν να συντονίζουν το κυνήγι τους με ασύρματο και να πυροβολούν πράξεις που αυτοδικαίως τους καθιστούσε λαθροθήρες και όχι κυνηγούς .