Σε συνέχεια προηγούμενων άρθρων, πρέπει να πούμε ότι εκτός από δίκες-παρωδίες, όπως του Φιλιππίδη ή δίκες όπου "τζάμπα καίει η λάμπα" και έχουμε απίστευτη σπατάλη σε ...χαμένες εργατοώρες, όπως π.χ αυτές που γίνονται στο Ειδικό Δικαστήριο, αυτή την περίοδο, υπάρχουν και δίκες ή μάλλον "νομικές διαδικασίες", που δεν έχουν καμία πλάκα, γιατί προσβάλλουν ανθρώπινα δικαιώματα !
Πρόσφατα παραδείγματα, είναι οι υποθέσεις Λιγνάδη και Πισπιρίγκου, που και οι δύο απολογήθηκαν ως κρατούμενοι, έχοντας συλληφθεί δηλαδή, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος προς τούτο, ενώ στην υπόθεση της Πάτρας, παρατηρείται το (τερατώδες) φαινόμενο, πρώτα να προφυλακίζεται η κατηγορούμενη και ...μετά να συλλέγονται τα (όποια και αμφιλεγόμενα) αποδεικτικά στοιχεία, η Ανάκριση δηλαδή να γίνεται μετά και όχι πριν, ώστε να απολογηθεί επί αυτών των στοιχείων, που έχουν ΉΔΗ συλλεγεί.
Η Πισπιρίγκου πραγματικά "δικάστηκε" από "επαγγελματίες πανελίστες" με το Νόμο του Λιντς και "χτυπιόταν" από τον κάθε τυχάρπαστο, επί πολύ καιρό, χωρίς να υπάρχει ουσιαστικά κάποιος αντίλογος, μέχρι να αναλάβει ο Κούγιας !
Μετά τις δηλώσεις του τελευταίου ότι θα στραφεί κατά των δικαστών της υπόθεσης αυτής, βγήκε το συνδικαλιστικό τους όργανο και ούτε λίγο ούτε πολύ, μας είπε ότι θα κοιτάξει να "κλείσει" ακόμα και αυτό το μικρό "παράθυρο" που υπάρχει σήμερα και ορίζει τις ευθύνες των δικαστών, με απλά λόγια, δεν θέλουν να έχουν καμία ευθύνη, για τα όσα κάνουν...
Μιλάμε για το ένδικο βοήθημα που ονομάζεται "αγωγή κακοδικίας", το οποίο, ούτως ή άλλως, είναι "κολοβό", από τη στιγμή ειδικά, όπου δικαστές κρίνουν ...δικαστές !
Κάτι το οποίο με απασχόλησε πρόσφατα και το έψαξα με αφορμή δικιά μου υπόθεση, είναι το κατά πόσον υφίσταται υποχρέωση αποζημίωσης του Ελληνικού Δημοσίου προς τους πολίτες, από άδικες και παράνομες αποφάσεις και ενέργειες των δικαστών, αφού και αυτοί είναι ουσιαστικά κρατικά όργανα (με βάση δηλαδή τα 105 και 106 ΕισΝΑΚ).
Ιστορική απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ (το 2014, αν δεν απατώμαι) απάντησε καταφατικά, ωστόσο εκδόθηκε πιο πρόσφατη απόφαση της Ολομέλειας του (2021), που είπε "όχι" !
Η απάντηση ωστόσο στο ερώτημα του τίτλου, δεν μπορεί παρά να είναι "ΝΑΙ", διότι αφενός διαφορετικά θα ζούμε σε "κράτος δικαστών" και όχι σε Κράτος Δικαίου και αφετέρου μιλάμε για περιπτώσεις βαριάς αμέλειας ή και δόλου πιο σπάνια (βλέπε παραδικαστικά, που υπάρχουν, όπως έχει αποδειχτεί), όπου δεν υπάρχει κανένας λόγος ο ζημιωμένος διάδικος-πολίτης, να μην αποζημιωθεί για την ζημία που υφίσταται (με την έννοια που έχει στον ΑΚ, θετική, αποθετική και ηθική βλάβη κλπ).
Υπόχρεος αποζημίωσης είναι και πρέπει να είναι το ελληνικό Κράτος, το ελληνικό Δημόσιο και όχι ο/οι δικαστής/ές προσωπικά, που παραβίασαν το Νόμο ή από βαριά αμέλεια δεν εκτίμησαν ορθά τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης !
Διότι το Κράτος επιλέγει και διορίζει-τοποθετεί τους δικαστές, για να επιτελέσουν ένα συγκεκριμένο έργο, άρα αυτό θα πρέπει και να ευθύνεται να αποζημιώσει του διαδίκους-πολίτες του, που ζημιώνονται από δικαστικές αποφάσεις και ενέργειες.
Αυτό πηγάζει ευθέως και από το ισχύον Σύνταγμα και την κοινή Λογική και εφόσον η Νομολογία αμφιταλαντεύεται, το ζήτημα πρέπει να λυθεί δια Νόμου, με ρητή διάταξη, αντίστοιχη με τα 105 και 106 ΕισΝΑΚ (ή με ρητή προσθήκη σε αυτά) !
Άρα η ανάγκη, δεν είναι αυτό που λένε οι ίδιοι οι δικαστές, να κατοχυρωθεί ότι ...δεν ευθύνονται ποτέ και πουθενά, αλλά το ακριβώς αντίθετο, όπως φαντάζομαι ότι ισχύει σε άλλα, σοβαρά, Κράτη.
Για να δώσω και ένα καραμπινάτο παράδειγμα ευθύνης των Δικαστών (που το έχω αναφέρει ξανά) : το ότι με εγκύκλιο του Αρείου Πάγου καταργήθηκε στην Ελλάδα, η υπαίθρια διαφήμιση, μία νόμιμη οικονομική δραστηριότητα παντού στον πλανήτη !
Η απόφαση αυτή εκτός του ότι κείται πέραν των ορίων της ...ανθρώπινης Λογικής, καθώς από τότε χιλιάδες οδηγοί έχουν σκοτωθεί και καθημερινά σκοτωνονται πέφτοντας σε φανάρια, κολώνες της ΔΕΗ, χαντάκια και μάντρες σπιτιών (απορώ πως δεν έχει ζητήσει ακόμα ο Α.Π να καταργηθούν και αυτά, λολ), άρα ΔΕΝ έφταιγαν οι διαφημιστικές κατασκευές για τα τροχαία, συνιστά παραβίαση του Συντάγματος και Υπέρβαση Εξουσίας.
Διότι μόνον η Βουλή μπορεί να καταργεί Νόμους, που έχει η ίδια ψηφίσει (όπως ήταν ο Νόμος για το πλαίσιο της υπαίθριας διαφήμισης, 2946/ 2001, που αν δεν απατώμαι, δεν έχει καταργηθεί ακόμα) και μόνον η κυβέρνηση μπορεί να δίνει εντολές του τύπου "ξηλώστε" ιδιωτική περιουσία και όχι οι δικ(χ)αστές !
Η ζημιά που προκάλεσαν οι δικαστές, σε αυτή την (ακραία) περίπτωση, ανέρχεται σε ΠΟΛΛΆ εκατομμύρια ευρώ, όχι μόνον από την απώλεια ιδιωτικών περιουσιών και χιλιάδων θέσεων εργασίας (άμεσων και έμμεσων), αλλά και το ίδιο το Κράτος θα έπρεπε να στραφεί εναντίον τους, αφού απώλεσε επίσης εκατομμύρια ευρώ από έσοδα (τέλη, φόρους, εισφορές κλπ), ενδεικτικό και αυτό της "σαπίλας" του "συστήματος" στην Κολομβία των Βαλκανίων, όπου ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει και οι "υπεύθυνοι" απλά δεν ασχολούνται...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου