Εμμανουήλ ο παλαιοχριστιανός: Η ιστορία πως μας πήραν τα παιδιά μας. Η αλήθεια

Την 10η Φλεβάρη είχαμε τελειώσει το οικογενειακό μας γεύμα όταν ομάδα τριών ατόμων με όπλα αυτοαποκαλούμενοι ως κυνηγοί ήρθαν σε μια κοντινή απόσταση από την κοινότητα μας και πυροβολούσαν κάποιο είδος ζώου. Παρότι τους ενημερώσαμε ότι είναι σε απόσταση μικρότερη των 70 μέτρων από μεμονωμένη οικία, βρίσκονται σε χώρο καλλιεργημένο με όσπρια ο οποίος μας έχει παραχωρηθεί, υπάρχουν ανήλικα παιδιά εκεί κοντά και καλλιέργειες που δεν έχει συλλεχθεί ο καρπός τους, αυτοί συνέχισαν να συντονίζουν το κυνήγι τους με ασύρματο και να πυροβολούν πράξεις που αυτοδικαίως τους καθιστούσε λαθροθήρες και όχι κυνηγούς. 

Όταν διαμαρτυρηθήκαμε έντονα πάνω στον διαπληκτισμό αντιλήφθηκα ότι έχουν πάρει φωτιά κάτι ξερόχορτα δίπλα στο αγροτικό τους όχημα και τους ειδοποίησα να την σβήσουν. Καλέστηκε η αστυνομία η οποία αντί να συλλάβει τους λαθροθήρες ως όφειλε κάλεσε εμένα να πάω μαζί της στο αστυνομικό τμήμα για να λύσουμε το θέμα. Επειδή όμως Ήταν Σαββάτο απόγευμα και η περιοχή που βρισκόμασταν δεν είχε συγκοινωνία θα έπρεπε να γυρίσω με τα πόδια μια απόσταση 25 χιλιομέτρων. Αφού διέκρινα ότι αυτό θα ήταν μια άσκοπη ταλαιπωρία για εμένα διότι δεν είχαν διάθεση να συλλάβουν τους λαθροθήρες τους είπα ότι θα κατέβω με το Ι.Χ. μου την Δευτέρα στο τμήμα αφού γνώριζα ότι η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή και ο δημόσιος τομέας υπολειτουργεί. 

Έτσι το βράδυ πέσαμε με την οικογένεια μου να κοιμηθούμε όντας ήσυχοι ότι η αστυνομία θα έκανε έστω κάποια επίπληξη στους λαθροθήρες. 

Την επόμενη μέρα το πρωί όμως με ξύπνησαν οι πανικόβλητες κραυγές των παιδιών μου που λέγαν κάτι για αστυνομία και την μαμά. Μέσα στον ύπνο μου σηκώθηκα με τα εσώρουχα ξυπόλυτος και βγαίνοντας έξω από την οικία μου είδα μια ομάδα αστυνομικών να κακοποιούν την οικογένεια μου, άλλος να τραβάει την έγκυος γυναίκα μου η οποία απλά προσπαθούσε να κλείσει την πόρτα του κτήματος, άλλος να κλοτσάει την σκυλίτσα μας, άλλοι τρεις να προσπαθούν να περάσουν χειροπέδες στην κόρη μου. Με το που φώναξα «τι συμβαίνει εδώ» ημίγυμνος και ξυπόλυτος λες και κάποιο αόρατο κουμπί πατήθηκε και οι αστυνομικοί προσπαθούσαν να συλλάβουν εμένα ενώ η οικογένεια μου προσπαθούσε να με ελευθερώσει. Κάπου στο βάθος κρυμμένος πίσω από το τελευταίο περιπολικό αχνοφαινόταν ένας κύριος με κοστούμι που μετέπειτα έμαθα πως είναι εισαγγελέας. 

Εξαιτίας της οικογενειακής αγανάκτησης και αντίδρασης και αφού πάνω στην συμπλοκή είχε τραυματιστεί ένας αστυνομικός αποχώρησαν από τον χώρο μας χωρίς να μας αφήσουν κανένα χαρτί ή κάποια νομική απαίτηση. Την επόμενη μέρα από τις 4 η ώρα το πρωί υπήρχε περιπολικό στο απέναντι βουνό που έφεγγε το κτήμα μας με προβολέα και έτσι καταλάβαμε ότι θα μας επιτεθούν ξανά με μεγαλύτερες δυνάμεις. 

Επειδή στο κτήμα είχαμε 85 ζώα που δεν μπορούσαμε να εγκαταλείψουμε εντελώς αλλά και μικρά παιδιά που ήταν επικίνδυνο να βρίσκονται σε εφόδους της αστυνομίας, πήραμε τα παιδιά και καθίσαμε κάπου μακριά μέχρι να τελειώσει η έφοδος της αστυνομίας και μετά παραδοθήκαμε. 

Αυτή η έφοδος που είχε περίπου 140 άτομα αστυνομική δύναμη (ΕΚΑΜ, ΟΠΚΕ, αστυνομικό τμήμα Ξυλοκάστρου) έφεραν ανυπολόγιστες καταστροφές στον χώρο της κοινότητας μας και στις ψυχές των παιδιών μας. Από τις βομβίδες κρότου λάμψης κατέρρευσε το μεγαλύτερο κομμάτι της κατακομβίτικης εκκλησίας μας, έσπασαν τζάμια, έσπασαν την πόρτα του τροχόσπιτου μας και ντουλάπια του, έσπασαν το τζάκι, άνοιξαν τα μελίσσια μας χειμωνιάτικα και ψόφησαν, πάτησαν τις καλλιέργειες μας, λεηλατήσανε το νοικοκυριό μας (παλιά ψαλίδια, μαχαίρια, είδη ψαρικής, χειροποίητα ξύλινα τόξα) κατέστρεψαν το θερμοκήπιο μας αφού το μαχαίρωσαν για να δούνε τι έχει μέσα, απήγαγαν τον σκύλο μας γιατί τους άρεσε που είχε σηκωμένα αυτιά, κάνανε ανεπανόρθωτη ζημιά στο αμάξι μας, κλπ. Μετά πήγαμε όλοι με περιπολικά και χειροπέδες σε διαφορετικά αστυνομικά τμήματα όπου ανακριθήκαμε ξεχωριστά και συγκεκριμένα η κόρη μου με το 11 μηνών μωρό της, η 5 μηνών έγκυος γυναίκα μου, η πεντάχρονη κόρη μου, ο δωδεκάχρονος γιος μου και ο δεκαπεντάχρονος γιος μου στο διάστημα που ήμασταν χώρια πήρανε από την αγκαλιά της γυναίκας μου δια της βίας τον εντεκάχρονο γιο μου για να πάνε να κάνουν έρευνα μαζί του εξαπατώντας τον ότι θα τον πάνε να δει τον πατέρα του. 

Μετέπειτα έμαθα ότι οι αστυνομικοί πήραν τον γιο μου σε μια ερημική τοποθεσία μακριά από το κτήμα μας και του υπέδειξαν ένα όπλο πολεμικού τύπου λέγοντας του «αυτό δεν είναι του πατέρα σου; Μολόγα το και θα τον αφήσουμε ελεύθερο». Σημειωτέον ότι ο δωδεκάχρονος γιος μου είναι παιδί με ειδικές ανάγκες. 

Εν τέλει καταλήξαμε όλοι στο τμήμα ασφαλείας Κορίνθου που μετά από τις διαδικασίες ταυτοποίησης και ανάκρισης περάσαμε την νύχτα μας στα κρατητήρια μαζί με τον δεκαπεντάχρονο γιο μου και ευτυχώς που η άλλη μου κόρη ήρθε και πήρε τα πιο μικρά παιδιά γιατί υπήρχε διάθεση να κρατηθούν κι αυτά(και οι λαθροθήρες ελεύθεροι). 

Την επόμενη μέρα περάσαμε δικαστήριο στο οποίο κατηγορούμασταν για σχεδόν όλα τα πλημμελήματα του ποινικού κώδικα το οποίο αναβλήθηκε μέχρι να αποδοθεί η κάθε κατηγορία στον καθένα ξεχωριστά διότι το κατηγορητήριο ήτανε πληθώρα πλημμελημάτων κοινή για όλη την οικογένεια. 

Μετά από 6 μέρες Κυριακή πάλι και ενώ ακόμα προσπαθούσαμε να διορθώσουμε τις καταστροφές που προξένησαν στον χώρο μας αιφνιδίως εμφανίστηκε μεγάλη αστυνομική δύναμη της ΟΠΚΕ και αμάξια του δήμου Ξυλόκαστρου. Ευτυχώς που οι γυναίκες και τα παιδιά λείπανε γιατί όπως αποκαλύφθηκε μετά είχανε σκοπό να μαζέψουν όλα τα ανήλικα τέκνα της οικογένειας και να τα στείλουν σε δομή. Στο κτήμα εκτός από εμένα ήτανε μόνο ο γαμπρός μου, ο δεκαεξάχρονος γιος μου και η άλλη μου κόρη. 

Μια κοινωνική λειτουργός του δήμου Ξυλόκαστρου εμφανίστηκε ανάμεσα στην ΟΠΚΕ και έκανε δια της βίας κοινωνική έρευνα στους χώρους που της υπόδειξαν οι αστυνομικοί τους οποίους είχανε καταστρέψει αυτοί πριν 6 μέρες στην έφοδο τους. Η κοινωνική λειτουργός σημείωσε ότι οι χώροι ήτανε σκοτεινοί και οι αστυνομικοί συνέλαβαν εμένα και τον δεκαπεντάχρονο γιο μου γιατί δεν ήθελε να τους ακολουθήσει στο αστυνομικό τμήμα χωρίς να του απευθύνουν καμία κατηγορία και έτσι του περάσανε χειροπέδες μαζί και σε εμένα ασκώντας μας δίωξη για απείθεια. 

Εκείνη την ημέρα η εισαγγελέας Κορίνθου Α. Τομαρά με βάση το σκοτεινό δωμάτιο και την απείθεια του γιου μου να ακολουθήσει τους αστυνομικούς εξέδωσε εισαγγελική διάταξη με την οποία συμπέρανε ότι τα παιδιά υποσιτίζονταν -παρότι οι εξετάσεις τους στο ΠΑΙΔΩΝ ήτανε άριστες- και άρα κινδύνευαν και ανέθετε την γονική μέριμνα και επιμέλεια του δεκαπεντάχρονου στην δομή ΜΙΤΟΣ ΑΜΚΕ- Ξενώνας Εφήβων Πειραιάς. Κατά δήλωση του γιου μου μετέπειτα όταν απέδρασε από τον συγκεκριμένο ξενώνα στο τμήμα του έδωσαν ένα έγγραφο προς υπογραφή με το οποίο ο γιος μου θα ζητούσε να γραφτεί στο σχολείο αλλά ο γιος μου αρνήθηκε να το υπογράψει διότι δεν επιθυμούσε την εγγραφή του. 

Όταν απέδρασε από την δομή τον Μάρτιο και μετά βρήκε τρόπο να ενταχθεί ξανά στο οικογενειακό του περιβάλλον. Το καλοκαίρι τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς έγινε διαχωρισμός της δικογραφίας και εγώ κατηγορήθηκα για αρκετά πλημμελήματα (εμπρησμός, απείθεια, λαθρεμπόριο καπνού, κλπ) και ένα κακούργημα που αφορούσε την κατοχή του πολεμικού όπλου που είχαν υποδείξει οι αστυνομικοί στον γιο μου. Στην γυναίκα και στην κόρη μου ασκήθηκαν διώξεις για απείθεια, βία κατά υπαλλήλων, κλπ πλημμεληματικού χαρακτήρα. 

Εν τέλει ο ανακριτής με κάλεσε για απολογία για το πολεμικό όπλο και τις άλλες κατηγορίες στις 2 Αυγούστου αλλά την προηγούμενη ημέρα η τροχαία του Κιάτου είχε μεριμνήσει να μου αφαιρέσει το δίπλωμα και τις πινακίδες και ως εκ τούτου δεν ήτανε δυνατόν από ορεινή και δύσβατη περιοχή χωρίς συγκοινωνία να μεταβώ στην ανάκριση. Έτσι στέλνοντας το απαραίτητο δικαιολογητικό η ανάκριση έχει αναβληθεί μέχρι και σήμερα εξ όσον γνωρίζω.

Στις 20 Αυγούστου μετέφερα τη σύζυγο μου εσπευσμένα στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα για να γεννήσει διότι ο τοκετός της είχε σοβαρές επιπλοκές λόγο χαμηλού πλακούντα πράγμα που την ώρα του τοκετού της έφερε ακατάσχετη αιμορραγία. Λόγω του ότι οι γιατροί προέβηκαν σε ολική αφαίρεση μήτρας και της μεγάλης απώλειας αίματος η σύζυγος μου κατέληξε στην εντατική για 4 μέρες. 

Την Τρίτη ημέρα παραμονής της στην ΜΕΘ κατά παράβαση κάθε ιατρικής δεοντολογίας και κανόνων ΜΕΘ, η κοινωνική λειτουργός κ. Γιαννοπούλου που ήταν υπάλληλος του νοσοκομείου εισέβαλε στην ΜΕΘ χωρίς να ενημερώσει την υπεύθυνη βάρδιας και έκανε κοινωνική έρευνα στην σύζυγο μου η οποία ήτανε υπό την επήρεια φαρμάκων και χαροπάλευε για την ζωή της. Το αντικείμενο της έρευνας ήτανε να δηλώσει η σύζυγος μου το σπίτι που μένει η οικογένεια (και τα υπόλοιπα παιδιά) ώστε να αποδεικνύεται ότι αυτό το νεογέννητο μωρό θα έχει ένα ασφαλές περιβάλλον να πάει μετά το νοσοκομείο ειδάλλως δεν θα μας το δώσουν. Επειδή η σύζυγος μου έστω και σε αυτή την κατάσταση δεν δήλωνε κάποια κατοικία η κοινωνική λειτουργός έστειλε έκθεση στην εισαγγελία Αθηνών που ζητούσε την αφαίρεση της επιμέλειας του νεογέννητου βρέφους. 

Το αποτέλεσμα ήτανε με εισαγγελική παραγγελία της εισαγγελίας Αθηνών(που δεν είδαμε ποτέ) το νεογνό να κρατηθεί χωριστά από την μητέρα του για παραπάνω από έναν μήνα και μάνα και μωρό να καταλήξουν σε μια ιδιότυπη νομική ομηρεία. Η μάνα αντί να νοσηλεύεται στην μαιευτική κλινική του νοσοκομείου κρατούταν στην γυναικολογική πτέρυγα που υπήρχαν ασθενείς με AIDS, ηπατίτιδες, καρκίνους, κλπ και το νεογνό παρότι υγιέστατο κρατούταν στο νεογνολογικό τμήμα της εντατικής θεραπείας νεογνών (θερμοκοιτίδες, κλπ) και δεν δινότανε στην μάνα για θηλασμό και φροντίδα. Η υπόλοιπη οικογένεια δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε το μωρό παρά μόνο η μάνα με ραντεβού, τεστ COVID δυο φορές την ημέρα. Η μητέρα το γάλα της το τράβαγε με μηχανικό θήλαστρο κάθε τρεις ώρες το οποίο μετέφερε με σύριγγες στις μαίες οι οποίες τάιζαν το μωρό με μπιμπερό. 

Εξαιτίας αυτής της κακοποίησης το νεογνό σταδιακά έδειχνε να αισθάνεται εγκατάλειψη και η μητέρα κατάθλιψη. Παρ’ όλες τις αιτήσεις μας και στην εισαγγελία και στο νοσοκομείο ποτέ δεν μας δόθηκε η εισαγγελική διάταξη που επέβαλλε όλα αυτά. Η τακτική αυτή είχε ως αποτέλεσμα να προβεί το νοσοκομείο σε πολλές ιατρικές πράξεις στο νεογνό για τις οποίες δεν υπήρχε η άδεια μας και ακόμα και σήμερα παρ΄ όλες τις αιτήσεις μας δεν μας έχει δοθεί το ιατρικό ιστορικό μάνας και παιδιού απ΄ το νοσοκομείο αλλά λόγω της αφαίρεσης της γονικής μέριμνας και επιμέλειας από την εισαγγελία τα έγγραφα αυτά θα πηγαίνανε στις δομές που θα κατέληγαν τα παιδιά και το εγγόνι μου όταν θα μας αφαιρούσαν κι αυτά αφού όπως αποδείχθηκε μετέπειτα η εισαγγελία είχε πρόθεση να μας αφαιρέσει κάθε παιδί από την οικογένεια μας εξ αιτίας του τρόπου ζωής που ζούμε και θρησκεύουμε. 

Εν τέλει η κοινωνική λειτουργός στο Αλεξάνδρα μας έδωσε απλώς ένα σημείωμα με τα τηλέφωνα του ιδρύματος «Η Μητέρα» στο Ίλιον Αττικής (Κέντρο εγκαταλειμμένων βρεφών). Την Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου το πρωί και εφόσον η σύζυγός μου είχε πάει στο νεογνολογικό τμήμα με ραντεβού (το ένα από τα δύο ραντεβού που της επέτρεπαν την ημέρα, ένα το πρωί και ένα το βράδυ) για να φροντίσει και να ταΐσει το μωρό μας εντελώς απροειδοποίητα εισήλθε στην νεογνολογική πτέρυγα η κοινωνική λειτουργός του νοσοκομείου με τους σεκιούριτι του νοσοκομείου και ομάδα του ΕΚΑΒ και απαιτούσαν από την μητέρα να παραδώσει το μωρό της με σκοπό να το πάνε στο ίδρυμα που απαιτούσε η εισαγγελική διάταξη η οποία όμως δεν μας είχε επιδειχθεί ποτέ. Μετά από πολλά επεισόδια και εκβιασμούς εμφανίστηκε ο δικηγόρος του νοσοκομείου ο οποίος της έδωσε ένα 24ωρο διορία να παραδώσει το βρέφος της αλλιώς θα καλούσε την αστυνομία στο νοσοκομείο ώστε να το παραδώσει δια της βίας. 

Όταν συνέβαιναν αυτά τα γεγονότα η γυναίκα μου που κρατούσε το μωρό φυλασσόταν με δυο σεκιούριτι σε ένα δωμάτιο του νεογνολογικού και δεν της επιτρεπότανε ούτε να πάει στην τουαλέτα αν δεν παρέδιδε το μωρό, πράγμα που σημαίνει ότι επί πέντε ώρες που διαρκούσε αυτή η διαδικασία η σύζυγος μου που είχε χειρουργημένη κύστη δεν μπορούσε να πάει να ουρήσει και αυτό ήτανε ένα βασανιστήριο. Εν τέλει η σύζυγός μου μην έχοντας άλλη λύση κάτω από απειλές και βασανισμό απλά πήρε το μωρό της, που ούτως η άλλως κοιμόταν πάνω της και έφυγε από το νοσοκομείο και απλά ήρθε στο οικογενειακό μας σπίτι. 

Την Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου και ενώ κατέβαινα από το ΚΤΕΛ Αττικής για να πάω στο σπίτι μου άντρες του τμήματος Ασφαλείας Κυψέλης οι οποίοι ακολουθούσαν το λεωφορείο έπεσαν από πίσω μου απάνω μου πριν προλάβω να καταλάβω τι συμβαίνει και μου πέρασαν χειροπέδες βάζοντας με σε ένα αμάξι. Άλλα αμάξια της ασφάλειας κατευθύνθηκαν στο σπίτι μου λίγα μέτρα πιο κάτω από την στάση και αφού σπάσανε την πόρτα του σπιτιού συλλάβανε ασκώντας βία όλη την οικογένεια παρουσία εισαγγελέα. 

Το συγκεκριμένο οίκημα έχει παραχωρηθεί για εμένα και την οικογένεια μου από την ιερά μονή Μυρελαίου Ευβοίας ως μετόχι της εν λόγω μονής η οποία μονή με ΦΕΚ από το 1986 είναι νομικό πρόσωπο και τα μετόχια της δυνητικά (μετά θανάτου τον μοναχών) ανήκουν στο οικουμενικό πατριαρχείο. Το συγκεκριμένο μετόχι που μου έχει παραχωρηθεί ως οικία χαρακτηρίζεται από την μονή ως Ιερό ησυχαστήριο Θεοπρομήτωρος Άννης και ως εκ τούτου είναι και άσυλο και άβατο για τους μη έχοντες την άδεια της μονής. Η αστυνομία έσπασε την πόρτα και προέβηκε σε συλλήψεις χωρίς να έχει την άδεια του ηγουμένου της μονής. Οι αστυνομικοί πιάσανε από το λαιμό την μεγάλη κόρη μου η οποία είναι μονογονεική οικογένεια για να της αποσπάσουν το ενάμιση χρονών βρέφος της από την αγκαλιά της και όταν παρά την βία αυτή δεν το παρέδιδε την τράβηξαν μαζί με το μωρό και αυτήν στο τμήμα της κυψέλη και της άσκησαν ποινική δίωξη για αρπαγή του μωρού της (επειδή δεν πειθαρχούσε στην εισαγγελία που της αφαιρούσε την επιμέλεια και δεν παρέδιδε το παιδί της). 

Ο δεκαεξάχρονος σήμερα γιος μου επειδή έβαλε τις φωνές βλέποντας να κακοποιείται η αδερφή του και το ανίψι του, οι αστυνομικοί τον χτυπήσανε και του περάσανε χειροπέδες βάζοντάς τον στο περιπολικό. Τον δεκατριάχρονο γιο μου τον σήκωσαν από τα ρούχα σαν σακβουαγιάζ και τον πετάξανε στο κάθισμα ενός άλλου περιπολικού. Την εξάχρονη κόρη μου η οποία τσίριζε και δεν ήθελε να αποχωριστεί την μάνα της, την έσυραν από το ένα χέρι στο πάτωμα και έτσι συρτή και τσιρίζοντας την βάλανε σε ένα τρίτο περιπολικό δίπλα σε μια γυναίκα αστυνομικό στο πίσω κάθισμα. Και τέλος η γυναίκα μου με το νεογνό την σηκώσανε 2 αστυνομικοί «αλά μπρατσέτα» και όλα αυτά συνέβηκαν σε θρησκευτικό άσυλο και οικογενειακό, παρουσία εισαγγελέα υπηρεσίας. 

Αφού όλη η οικογένεια κρατήθηκε και κακοποιήθηκε στο αστυνομικό τμήμα κυψέλης για 8 ώρες, τα παιδιά τα ανήλικα καταλήξανε σε ιδρύματα τα οποία μέχρι και σήμερα αγνοούμε που βρίσκονται αφού δεν μας δίνουν κάποια πληροφόρηση από την εισαγγελία και άρα μιλάμε για αρπαγή των παιδιών μας και του εγγονιού μου. Εγώ, η γυναίκα μου και η κόρη μου κρατηθήκαμε στα κρατητήρια μαζί με κακούργους και την επόμενη μέρα περάσαμε δικαστήριο με την κατηγορία αρπαγής ανηλίκου, δίκη η οποία αναβλήθηκε για τις 22 Οκτωβρίου.