Η φυγή από την πόλη, η επιβίωση στην ύπαιθρο και η αυτάρκεια.

Αφορμή για την συγγραφή του παρόντος άρθρου μου δόθηκε όταν κάποιος φίλος, που ζει μόνιμα στην Αθήνα, μου είπε πως αν δυσκολευτεί και άλλο οικονομικά, θα καταφύγει στο χωριό του και θα ζήσει τρεφόμενος από την...φύση. Με την κουβέντα συνειδητοποίησα πως ο άνθρωπος δεν έχει ιδέα γιατί μιλάει, όπως επίσης άλλωστε και τα περισσότερα «παιδιά της πόλης», αφού πραγματεύονται κάτι με το οποίο δεν έχουν καμία ρεαλιστική επαφή και λένε τα πράγματα όπως τους τα έχουνε πει ή όπως τα φαντάζονται.

Έτσι το παρόν άρθρο δεν έχει σκοπό να αποτρέψει κανέναν από το να επιστρέψει στο χωριό του ούτε και να γίνει αυτάρκης. Το παρόν άρθρο αποτελεί ένα οδοιπορικό από την πόλη στο χωριό (μέσω προσωπικών γνώσεων και βιωμάτων) ούτως ώστε ο καθένας να γνωρίζει τι πρόκειται να συναντήσει και ποια προβλήματα θα προκύψουν ώστε να κάνει την επιλογή του ρεαλιστικά και συνειδητά. Το άρθρο θα εξελιχθεί υπό μορφή επιχειρημάτων και αναίρεσης αυτών ώστε να είναι πιο απλό στην κατανόηση του. Τα επιχειρήματα έχουν προκύψει από δηλώσεις διαφόρων φίλων και οι απαντήσεις προκύπτουν από την ζωή στην ύπαιθρο.

Επιχείρημα 1ο:

«Όταν πάω στο χωριό θα φτιάξω ένα μποστάνι (έναν κήπο) η μια καλλιέργεια και έτσι θα είμαι πιο αυτόνομος ή έστω δεν θα πεινάσω»

Αναίρεση:

Υπάρχουν τρεις τρόποι για να κάνει κάποιος μια καλλιέργεια στην ύπαιθρο: α)Να χρησιμοποιήσει φυσικούς σπόρους β)Να χρησιμοποιήσει υβρίδια γ)Να αξιοποιήσει όσα φυτά υπάρχουν αυτόφυτα στην περιοχή που βρίσκεται. Η τρίτη περίπτωση πλέον όμως δεν υφίσταται διότι η γη δεν είναι ποτέ ελεύθερη όπως παλαιότερα αλλά ΠΑΝΤΑ έχει κάποιον ιδιοκτήτη. Όταν ο πολύς ο κόσμος παράτησε την ύπαιθρο και στοιβάχτηκε στις μεγαλουπόλεις πίσω στα χωριά μείνανε κάποιοι πονηροί που με καταπατήσεις ή για πενιχρά ανταλλάγματα συγκεντρώσανε τα μεγαλύτερα ποσοστά καλλιεργήσιμων εδαφών. Όσα απομείνανε περιήλθαν στην δικαιοδοσία του δασαρχείου ή του δημοσίου γενικότερα λόγο εγκατάλειψης με αποτέλεσμα σήμερα στην ύπαιθρο να μην είναι δυνατό να συλλέξεις κάποιο βότανο ή κάποιον καρπό που να μην ανήκει στην δικαιοδοσία του δασαρχείου ή κάποιου μεγαλοτσιφλικά. Έτσι μας μένουν οι δύο λύσεις της καλλιέργειας. 

Αν σκεφτείτε να καλλιεργείσετε φυσικούς σπόρους τότε θα πρέπει να έχετε τεράστιες εκτάσεις γης στην κατοχή σας διότι οι φυσικοί σπόροι παράγουν το 1/3 της παραγωγής που παράγουν τα υβρίδια . Αυτό συμβαίνει λόγο του ότι οι πολυεθνικές που πουλάνε τα υβρίδια μερίμνησαν ώστε...τα δικά τους φυτά να παράγουν πιο πολύ απλώς....με το να αρρωστήσουν την φύση! Επίσης πρέπει να δείτε την τιμή της κοπριάς(π.χ. 5ευρώ/τσουβάλι), την τιμή του ποτιστικού νερού, την τιμή των αρδευτικών λάστιχων(π.χ. 1ευρώ/μέτρο) και μηχανημάτων (κατά περίπτωση) την τιμή των εναλλακτικών φυσικών φυτοφαρμάκων(π.χ. καπνός) και να υπολογίσετε ότι θα δουλέψετε για 6 μήνες από την στιγμή που θα βάλετε τους σπόρους στο σπορείο ως την στιγμή που θα τελειώσει η παραγωγή. 

Στην περίπτωση των υβριδίων θα πρέπει πάλι να δείτε την τιμή του φυτού(π.χ. 0,50 λεπτά/φυτό), την τιμή του λιπάσματος, τα αρδευτικά, την τιμή των φυτοφαρμάκων και να υπολογίσετε ότι θα δουλέψετε για τουλάχιστον 4 μήνες από την στιγμή που θα βάλετε το φυτό στο έδαφος μέχρι την στιγμή που θα τελειώσει η παραγωγή. 

Έχουμε λοιπόν και λέμε. Αν έχετε στην κατοχή σας 1 στρέμμα καλλιεργήσιμης γης τότε αυτό φτάνει ώστε να βγάλετε 500 κιλά πατάτα και 500 κιλά ντομάτα, 500 κιλά πιπεριά και 500 μελιτζάνα εάν φυτεύετε υβρίδια ενώ στην περίπτωση των φυσικών σπόρων θα βγάλετε ίσως 200κιλά πατάτα και από 200 επίσης ντομάτα πιπεριά και μελιτζάνα. Στην περίπτωση λοιπόν των υβριδίων θα βγάλετε 2 τόννους κηπευτικών (Είναι οι ποσότητες που καταναλώνει μια τετραμελής οικογένεια μέσα σε έναν χρόνο περίπου) ενώ με τους φυσικούς σπόρους θα βγάλετε ίσως 800 κιλά. Στην περίπτωση των υβριδίων θα έχετε πληρώσει περίπου 1000 ευρώ σε φυτά, νερό, λιπάσματα κ.λ.π. και στην περίπτωση των φυσικών σπόρων 500 ευρώ. Θα έχετε κάνει περίπου 50 μεροκάματα στην περίπτωση των υβριδίων και περίπου 100 μεροκάματα στην περίπτωση των φυσικών σπόρων. Και θα έχετε κερδίσει την αυτονομία σας; φυσικά όχι. Απλώς θα καταλήξετε με πολύ δουλειά και αν έχετε γη και αν έχετε κεφάλαιο να αγοράζετε την πατάτα την ντομάτα την πιπεριά και την μελιτζάνα σε τιμή...0,50 λεπτά/κιλό!(1000 ευρώ θα δώσετε 2000 κιλά προϊόντος θα πάρετε). Δηλαδή θα δουλέψετε επί μήνες για να καταλήξετε να πληρώνετε τα λαχανικά σας πιο ακριβά απ`ότι τα αγοράζετε στην λαϊκή και αυτό λέγεται αυτάρκεια; Και έστω ότι σας αρέσει έτσι. Πόσα στρέμματα γης πρέπει να έχετε για να βγάλετε την τροφή την δική σας και της οικογένεια σας; Διότι φυσικά μόνο με πατάτες, ντομάτες, πιπεριές και μελιτζάνα δεν επιβιώνετε. Χρειάζεται και το γάλα και το λάδι και το αυγό και....πολλά άλλα. Φυσικά αν στο χωριό έχετε 100 στρέμματα γης εκεί αλλάζει το πράγμα. Αν όμως έχετε ένα πατρικό σπιτάκι με 200 μέτρα γης τότε η αυτάρκεια είναι όνειρο απατηλό....

Επιχείρημα 2ο: 

«Όταν πάω στην επαρχία θα πάρω κότες και μια κατσίκα και έτσι θα έχω το γάλα και το αυγό της οικογένειας».

Αναίρεση:

Μια κατσίκα ή ένα πρόβατο αν τα αγοράσετε μικρά θα πληρώσετε τουλάχιστον 50 ευρώ και θα περιμένετε 2 χρόνια μέχρι να πάρετε κάτι από αυτά και φυσικά ως τότε θα έχουν φάει τουλάχιστον 200 ευρώ σε τροφή. Αν πάρετε μεγάλο ζώο μπορείτε να το βρείτε και με 100 ευρώ αλλά μπορεί να τρώει και να μην παράγει αυτό που πρέπει. Μια ενήλικη κατσίκα ή πρόβατο τρώει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ένα τσουβάλι καρπό τον μήνα και 60 κιλά φυτική τροφή. Ο καρπός κοστίζει 10 ευρώ το τσουβάλι κατά μέσο όρο και η φυτική τροφή 4 ευρώ η μπάλα (τριφύλι, σόργοι, σανό, κ.λ.π) ενώ στην περίπτωση που υπάρχει βοσκοτόπι χρειάζεται 2 στρέμματα γης τον χρόνο. Συνεπώς αν έχετε 2 στρέμματα γης μπορείτε να έχετε μια κατσίκα ή ένα πρόβατο και να πληρώνετε μόνο 10 ευρώ τον μήνα για την τροφή του ενώ αν δεν έχετε γη τότε το ποσό διπλασιάζεται. Ἐχουμε και λέμε λοιπόν: Μία κατσίκα (ή ένα πρόβατο) τρώει 120 ευρώ τον χρόνο αν έχουμε και 2 στρέμματα γης να του διαθέσουμε για βοσκή ενώ αν δεν έχουμε τρώει 240 ευρώ τον χρόνο. Επίσης παράγει γάλα για 3 έως 6 μήνες μάξιμουμ και μας δίνει και ένα ή δύο κατσικάκια τον χρόνο τα οποία όμως επίσης τρώνε τα ίδια με την κατσίκα. Τα κατσικάκια ξεκινάνε και παίρνουν 500 γραμμάρια κρέας τον μήνα μέχρι να τα σφάξουμε ή να παράγουν και αυτά. Συνεπώς η κατσίκα ή το πρόβατο μας δίνει κατά το μέγιστο 1 λίτρο γάλα την ημέρα(ή αλλιώς 2 λίτρα για 6 μήνες)και ίσως ένα κιλό κρέας τον χρόνο (τα κατσικάκια της) αν σφάξουμε τα κατσικάκια την στιγμή της...γέννησης τους(!).Θα μου πείτε κάποτε θα φάμε και την κατσίκα και θα σας απαντήσω πως απλώς θα αποσβέσουμε το ποσό που δώσαμε για να την μεγαλώσουμε και ΑΝ. Συνεπώς θα καταλήξετε να πληρώνετε 0,50 λεπτά το λίτρο το γάλα αν έχετε 2 στρέμματα γης και 1 ευρώ το λίτρο αν δεν έχετε. Επίσης εν τέλη θα βγάλετε ίσως 20 κιλά κατσικίσιο κρέας όταν σφάξετε την κατσίκα και θα έχετε δώσει τουλάχιστον 100 ευρώ για την αγορά του ζώου ή 250 για αγορά και μεγάλωμα. Συνεπώς θα έχετε πληρώσει από 5 ευρώ/κιλό έως...12,50 ευρώ/κιλό το κατσικίσιο κρέας! Για τα κατσικάκια(ή αρνάκια) ισχύουν οι ίδιες τιμές αφού αν και δεν θα χρειαστεί να τα αγοράζετε ωστόσο η κατσίκα όταν γεννάει θέλει φάρμακα,περίθαλψη,συμπληρώματα και το κόστος είναι περίπου ίδιο με το να αγοράζετε τα κατσικάκια. 

Στην περίπτωση της κότας τα πράγματα είναι κάπως πιο περίπλοκα. Είναι το μόνο ζώο που αφήνει στον ιδιοκτήτη κάποιο όφελος υπό συγκεκριμένες και αυστηρές προϋποθέσεις όμως. Εάν αγοράσετε τα κλωσόπουλα τότε θα πληρώσετε 3ευρώ/κλωσόπουλο περίπου και επίσης θα πληρώσετε 1κιλό φύραμα επί 4 μήνες ανά κλωσόπουλο = 4 κιλά φύραμα ανά κλωσόπουλο δηλαδή 3 ευρώ περίπου μέχρι να γίνει ενήλικη κότα. Συνεπώς μέχρι να μεγαλώσετε μια κότα από την στιγμή που θα την αγοράσετε ως πουλάκι,θα έχετε πληρώσει 6 ευρώ και όταν την σφάξετε θα πάρετε 3 κιλά κοτόπουλο περίπου και συνεπώς θα έχετε πληρώσει 2 ευρώ/κιλό το κοτόπουλο. Μέχρι να την σφάξετε θα σας γεννάει από 165 έως 200 αυγά τον χρόνο(αναλόγως ράτσας και συνθηκών) και θα καταναλώνει 4 κιλά καρπό τον μήνα ή αλλιώς 2 τσουβάλια καρπό τον χρόνο(καλαμπόκι,στάρι κ.λ.π.) και αν είναι αλανιάρα χρειάζεται 200 τετραγωνικά μέτρα για να βοσκήσει (τον χρόνο) ενώ αν είναι κλειστής εκτροφής θέλει περίπου 80 κιλά αποφάγια(ή άλλες φυτικές-ζωικές τροφές) τον χρόνο. Επίσης θέλει κοτέτσι διότι όταν η κότα βοσκήσει κάπου δεν αφήνει κυριολεκτικά ΤΙΠΟΤΑ όρθιο. Έτσι λοιπόν αν έχετε αποφάγια ή άλλες τροφές ή έχετε 200 μέτρα γή μπορείτε να έχετε μια κότα που θα σας δίνει ίσως 200 αυγά τον χρόνο και θα τα πληρώνετε με 20 ευρώ που θα κοστίζει ο καρπός που θα καταναλώνει δηλαδή θα πληρώνετε το αυγό 0,10 λεπτά το ένα, ενώ αν πληρώνετε τα αποφάγια και τις υπόλοιπες τροφές ή τιμή της....αυτάρκειας σας είναι να πληρώνετε το αυγουλάκι 0,20 λεπτά το ένα! 

Στην περίπτωση της κλωσομηχανής αλλάζουν τα δεδομένα υπό την προϋπόθεση πως έχετε χώρο για πολλά πουλιά και κάνετε επαγγελματική παραγωγή. Πρέπει να το ψάξετε αρκετά ώστε να αποφασίσετε αν θα επενδύσετε σε κάτι τέτοιο. Τότε δεν θα πληρώνετε τα 3 ευρώ/πτηνό και θα μπορείτε να κάνετε συμφωνίες για αγορά ζωοτροφής σε καλύτερες τιμές αφού θα μιλάτε για άλλες ποσότητες. Έως τότε το κοτετσάκι θα σας κοστίζει κάπως...ακριβά. Έτσι βλέπετε ότι και σε αυτήν την περίπτωση των ζώων (και ανάφερα τα πιο συμφέροντα ζώα διότι αν μιλούσα για ζώα όπως το κουνέλι ή την αγελάδα τότε θα ήταν δράμα το άρθρο) το όνειρο της αυτάρκειας και της τροφής από την φύση είναι εφικτό μόνο για όσους έχουνε κάποια στρέμματα γης και κάποιο κεφάλαιο. ΑΝ το σπίτι σας στο χωριό δεν περιέχει και κάποια στρέμματα γης και δεν έχετε κεφάλαιο μην το επιχειρήσετε.

Επιχείρημα 3ο: 

«Η ζωή στην επαρχία είναι πιο φτηνή»

Αναίρεση:

Αυτό είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο που άκουσα από τότε που ακούω. Στην πραγματικότητα η ζωή στην επαρχία κοστίζει το διπλάσιο και ίσως το τριπλάσιο απ ότι κοστίζει η ζωή στην πόλη. Η κουλτούρα ότι «η ζωή στο χωριό είναι πιο φτηνή» ξεκίνησε από τους ανθρώπους της πόλης που πάνε στο χωριό τους διακοπές το καλοκαίρι και νομίζουν ότι το χωριό αυτό είναι έτσι 365 μέρες τον χρόνο όπως το βλέπουν τον...Αύγουστο! Όχι τα πράγματα δεν είναι έτσι: Κάποια πράγματα στην επαρχία ναι μεν δεν χρειάζεται να τα πληρώσεις(π.χ. το να μαζέψεις χόρτα ή σαλιγκάρια) ωστόσο τα πράγματα που αγοράζεις τα αγοράζεις στην διπλή τιμή από την Αθήνα αν είσαι στην στέρεα Ελλάδα και στην τετραπλάσια τιμή από την Αθήνα αν είσαι σε νησί. Βέβαια και στην πόλη υπάρχουν τα ακριβά προϊόντα αλλά έχεις επιλογή. Στην επαρχία δεν έχεις. 

Ζω στην Ικαρία και θα πω κάποιες ενδεικτικές τιμές και συγκρίσεις που όμως ισχύανε σε όποια επαρχία και αν πήγα(και έχω γυρίσει την Ελλάδα από άκρο σε άκρο) για να καταλάβει ο αναγνώστης για τι μιλάμε. Τιμή ντομάτας στην Ικαρία τον Αύγουστο 1,80/κιλό ενώ στην Αθήνα στην λαϊκή την βρίσκεις και με 0,25 λεπτά/κιλό. Τιμή ψωμιού 2 ευρώ/κιλό ακατέβατα ενώ στην Αθήνα το βρίσκεις και με 1ευρώ/κιλό. Τιμή χοιρινού κρέατος στην Ικαρία 6.80 ευρώ/κιλό ενώ στην Αθήνα 4 ευρώ/κιλό. Τιμή κοτόπουλου στην Ικαρία 5.60 ευρώ/κιλό ενώ στην Αθήνα 3 ευρώ/κιλό. Τιμή γάλακτος εβαπορέ 1 ευρώ/κουτί ενώ στην Αθήνα βρίσκεις και με 0,50 λεπτά το κουτί. Τιμή πατάτας 1,20/κιλό, Ελαιόλαδου 5,60/λίτρο, κ.λ.π.... Οι διαφορές είναι τεράστιες καθώς στην επαρχία τα διάφορα καταστήματα, από την μία πουλάνε μονοπωλιακά(αν το θες θα το πάρεις από εμένα θες δεν θες) και από την άλλη λόγο μεταφορικών και μεταπώλησης,καταλήγουνε να πουλάνε τα προϊόντα πρώτης ανάγκης ακριβότερα από τις μεγαλουπόλεις και το χειρότερο: Δεν έχεις επιλογή να το πάρεις από αλλού. 

Ένα άλλο θέμα στην «φτήνια» της επαρχίας είναι οι υποτυπώδεις και πανάκριβες μετακινήσεις της. Ποτέ το χωριό που βρίσκεστε δεν θα τα έχει όλα (σχολείο για τα παιδιά,νοσοκομείο,σούπερ μάρκετ, δημόσιες υπηρεσίες) διότι τότε θα ήταν...πόλη! Έτσι λοιπόν το βάσανο ξεκινάει με την τιμή της βενζίνης και τα καθημερινά χιλιόμετρα να τρέχουν στο κοντέρ της...τσέπης σας αν έχετε δικό σας όχημα και στις πανάκριβες (λόγο χιλιομέτρων) τοπικές συγκοινωνίες και υπηρεσίες. Προσωπικά ας πούμε το σχολείο των παιδιών μου είναι ένα χιλιόμετρο από το σπίτι μου. Πρέπει να τα πάω το πρωί και να κάνω δύο χιλιόμετρα με το αμάξι (ένα να πάω και ένα να γυρίσω)και επίσης δύο χιλιόμετρα το μεσημέρι. Σύνολο 100 χιλιόμετρα τον μήνα μόνο για τα σχολεία των παιδιών. Επίσης το πλησιέστερο σούπερ μάρκετ είναι στα 6 χιλιόμετρα από το σπίτι μου. Άρα τουλάχιστο 50 χιλιόμετρα τον μήνα για ψώνια υπό την προϋπόθεση πως δεν θα ξεχάσω να ψωνίσω κάτι. Το νοσοκομείο είναι περίπου 60 χιλιόμετρα από το σπίτι μου οπότε αν χρειαστεί μια επίσκεψη τον μήνα εγώ ή κάποιο μέλος της οικογένειας μου έχουμε 120 χιλιόμετρα ενώ η αστυνομία είναι πάλι 60 χιλιόμετρα μακρυά όπως επίσης το Δημοτικό κατάστημα είναι στα 2 χιλιόμετρα. Έχω υπολογίσει πως κάνω υποχρεωτικά 500 χιλιόμετρα με το αμάξι τον μήνα (τιμή βενζίνης στην ικαρία 1,85/λίτρο) μόνο και μόνο για μετακινήσεις που στην πόλη έκανα τελείως δωρεάν με τα πόδια ή με πενιχρό συγκριτικά αντίτιμο στο φθηνό αστικό λεωφορείο. Έτσι τώρα δίνω 120 ευρώ τον μήνα σε βενζίνες ή αν επιλέξω τοπική συγκοινωνία 80 ευρώ(υπό την προϋπόθεση ότι θα αρρωστήσω η θα θέλω μετακίνηση της ώρες που θα έχει λεωφορείο δηλαδή μια ή δυο φορές την μέρα!)Χρήματα που στην πόλη δεν θα έδινα. Τα ίδια περίπου ισχύανε σε όποια επαρχία και αν πήγα. 

Επίσης ένα τρίτο θέμα της πολύ φθηνής και πάμφθηνης ζωής στην επαρχία είναι η θέρμανση. Κατά κανόνα τα χωριά αποτελούνται από μονοκατοικίες και διπλοκατοικίες και είναι αραιή ή δόμηση τους. Επίσης κατά κανόνα τα χωριά βρίσκονται σε σημεία με χειρότερο κλήμα (από άποψη καιρικών συνθηκών) από τις αντίστοιχες πόλεις του εκάστοτε νομού. Συνεπώς όλα αυτά συμβάλλουν ώστε ένα σπίτι της επαρχίας να χρειάζεται τις διπλάσιες και τις τριπλάσιες θερμίδες θέρμανσης από ένα διαμέρισμα στην πόλη. Το τζάκι δεν αρκεί ποτέ και ας είναι και ενεργειακό και καίει πολλά ξύλα και ή ξυλόσομπα θέλει και αυτή πολύ ξύλο. Η τιμή του καυσόξυλου στην επαρχία είναι η ίδια με αυτή της πόλης ενώ ή τιμή του πετρελαίου θέρμανσης είναι πιο υψηλή. Εάν σκεφτείτε να βρείτε ξύλο δωρεάν θα καταλήξετε στην φυλακή αφού θα σας «τσιμπήσει» το δασαρχείο και μόνο αν έχετε στρέμματα γης με ελαιόδεντρα ή άλλα δέντρα μπορείτε να βρίσκετε δωρεάν καυσόξυλα από τα κλαδέματα. Ωστόσο υποσημειώνεται πως και σε αυτή την περίπτωση τα καυσόξυλα δεν θα είναι τελείως δωρεάν αφού πρέπει να έχετε αλυσοπρίονο το οποίο καίει βενζίνη και λάδια και θέλει και ακόνισμα και αυτά κοστίζουν περίπου 20 ευρώ ανά τόνο ξύλου χωρίς να υπολογίσουμε το κόστος μεταφοράς των ξύλων από το χωράφι στο σπίτι σας. Στην περίπτωση που δεν έχετε δικά σας δέντρα να κλαδέψετε και να κάψετε τότε θα καταλήξετε να πληρώνετε την θέρμανση ακριβότερα από την πόλη.

Τέλος τα έξοδα αγοράς ρουχισμού,υλικών,εργαλείων και άλλων ειδών δεν είναι μόνο μεγαλύτερα αλλά και υποδεέστερα σε ποιότητα. Ρούχα και εργαλεία που στην πόλη τα βρίσκεις στην λαϊκή ή στο παζάρι πάμφθηνα στην επαρχία στα πουλάνε «μαυροχάβιαρο» και έτσι αν θέλετε να κάνετε τα ψώνια σας, αργά ή γρήγορα θα καταλήξετε να κάνετε κάποιο ταξίδι στην πόλη οπότε θα πρέπει να υπολογίσετε την επιβάρυνση που θα έχετε σε εισιτήρια,βενζίνες και χρόνο όταν θα καταλήξετε να πηγαίνετε ένα «ταξιδάκι» δυο φορές τουλάχιστο τον χρόνο στην πλησιέστερη πόλη για να αγοράσετε ένα παπούτσι ή ένα ρούχο...

Επιχείρημα 4ο: 

«Στην επαρχία βρίσκεις ευκολότερα δουλειά. Τα μεροκάματα είναι καλύτερα»

Μερική αναίρεση:

Η αλήθεια είναι πως κατά κανόνα η επαρχία έχει λιγότερες θέσεις εργασίας από την πόλη όπως επίσης αν και τα μεροκάματα της είναι κάπως πιο υψηλά ωστόσο είναι πιο λίγες ημέρες εργασίας τον χρόνο. Το θέμα είναι πως αν η μεγαλουπόλεις σταματήσουν να δίνουν λεφτά στις επαρχίες τότε είναι χαζό να σκεφτείτε ότι θα συμβεί το αντίθετο! Τα λεφτά που βγάζει ο εκάστοτε «επαρχιώτης» προέρχονται από την πόλη είτε γιατί πουλάει τα αγροτικά του προϊόντα στην πόλη είτε γιατί βγάζει λεφτά από τον τουρισμό που έρχεται από την πόλη στην επαρχία είτε επειδή είναι δημόσιος υπάλληλος σε ένα «Αθηνοκεντρικό» κράτος. Όπως και να το δείτε είναι τουλάχιστο αφελές να σκέφτεται κάποιος ότι είναι δυνατόν να ξεμείνει από δουλειά η πόλη και να έχει δουλειά η επαρχία αφού οι δουλειές στην επαρχία έχουν σαν βάση τους το χρήμα της πόλης και πως αυτό θα έρθει στην επαρχία. Συνεπώς αν οι Αθηναίοι και οι Θεσσαλονικείς ξεμείνουν από δουλειές και χρήμα πως είναι δυνατόν να έχουμε θέσεις εργασίας στην επαρχία αφού δεν θα καταναλώνουν τα προϊόντα μας,δεν θα κάνουν διακοπές στα χωριά μας δεν θα έρχονται για κάποια έξοδο στις εξοχικές ταβέρνες μας κ.τ.λ; Όσο ανεργία υπάρχει στην πόλη τόσο και ακόμα χειρότερα στην επαρχία και όσο δεν ρέει ζεστό χρήμα στις πόλεις ώστε να καταναλώνει ο κόσμος τόσο και η επαρχία θα έχει και λιγότερες δουλειές όπως και λιγότερο ρευστό. 

Επίσης οι περισσότερες αγροτικές εργασίες στην επαρχία είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία εποχικές και κακοπληρωμένες. Η συλλογή της ελιάς, ο τρύγος του σταφυλιού, οι καλλιέργειες κ.λ.π. είναι δουλειές με λίγα και κακοπληρωμένα μεροκάματα αφού για μια μέρα σκληρής δουλειάς κάτω από αντίξοες συνθήκες θα πάρεις 20 ευρώ και θα είναι για κάποιες μέρες τον μήνα και για 2 ή τρεις μήνες τον χρόνο. Επίσης ακόμα και έτσι θα πρέπει να είσαι γνωστός η συγγενής και να ξέρεις τα «κόλπα» της ντόπιας κοινωνίας. Συνεπώς με τα αγροτικά μεροκάματα αν ένας εργάτης κατορθώσει να πάρει 300 ευρώ τον μήνα για 3-4 μήνες αυτό σημαίνει πως είναι πολύ «χωμένος» στην ντόπια κοινότητα. Τώρα όσον αφορά τα τουριστικά επαγγέλματα αυτά έχουν κάποιο καλύτερο κέρδος αλλά είναι για λίγους μήνες και συνήθως θέλουν προσωπικό με εξειδικευμένες γνώσεις πάνω στον τουρισμό. Έτσι λοιπόν η επαρχία έχει ίσως καλύτερες συνθήκες εργασίας για όσους δουλεύουνε στο δημόσιο ή όσους έχουνε την «άκρη» ή τις γνώσεις γύρω από τον τουρισμό.

Και κάποιες απαντήσεις στο πόδι για να ευθυμήσουμε λίγο:

-«στην επαρχία οι άνθρωποι είναι πιο υγιείς» Απάντηση: Ναι γιατί οι άρρωστοι ή πήγαν στην πόλη ή πεθάναν.

-«στην επαρχία ζεις καλύτερη ποιότητα ζωής». Απάντηση: Αν έχεις τα στρέμματα γης που χρειάζεται για να επιβιώσεις στην επαρχία ή είσαι δημόσιος υπάλληλος...φυσικά!

-«μα έχετε λιγότερο άγχος» Απάντηση: Ναι γιατί ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για τα προβλήματα σου. Ποιος αγχώνεται για αυτό που είναι αδύνατον να αλλάξει;

-«στην επαρχία οι άνθρωποι είναι πιο δυνατοί» Απάντηση: Φυσικά και είναι αφού οι αδύνατοι μην μπορώντας να ζήσουν πήγαν στο εξωτερικό!

Συμπέρασμα: Οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται πως όταν δούνε τα σκούρα ίσως πάνε στο χωριό για να γλυτώσουν τα χειρότερα. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η γή πλέον δεν είναι ελεύθερη και οι συνθήκες στην επαρχία αντίξοες. Κάποτε οι άνθρωποι ζούσανε στην ύπαιθρο αλλά τότε ήτανε όλοι έτσι και συνεπώς η κοινωνία είχε άλλες δομές,υπήρχαν άλλες συνθήκες, άλλα τα δεδομένα και άλλα τα ζητούμενα. Πλέον ο σύγχρονος άνθρωπος την επιστροφή στην φύση την έχει σαν ένα ρομαντικό «μπακ απ» στο πίσω μέρος του μυαλού του όταν όλα τα άλλα θα έχουν αποτύχει. Έτσι περάσανε τα χρόνια και οι λίγοι αποκτήσανε την κυριότητα της πολλής γης και γίνανε τσιφλικάδες, οι πολλοί ξεχάσανε τις παραδοσιακές αξίες και παραγωγές, το κράτος πέρασε νόμους που απαγορεύουν ουσιαστικά την αυτάρκεια του ανθρώπου στην ύπαιθρο, αλλά κανείς δεν ζούσε εκεί για να αντιδράσει και οι πολυεθνικές μας υποχρεώσανε ύπουλα και με τον νόμο θέλουμε δεν θέλουμε να αγοράζουμε την ντομάτα όπως και να έχει. Εν τέλει δεν ξέρω αν καταλάβει ο άνθρωπος της πόλης την πραγματικότητα, πως δηλαδή δεν υπάρχει εναλλακτική φυγή από την γυάλα που τον έχουνε βάλει να ζει, αν θα αντιδράσει, διότι η αντίδραση αυτή θα επιφέρει πολλά. Πάντως καλό θα είναι να καταλάβουμε πως η γη είναι το σπίτι μας και αφού το σπίτι μας οι πολλοί φύγαμε και το εγκαταλείψαμε στην μοίρα του για πολλά χρόνια, είναι απολύτως λογικό όταν το θυμηθούμε και θελήσουμε να γυρίσουμε σε αυτό, να ανακαλύψουμε πως πλέον κουμάντο κάνουν άλλοι...