Κανείς δεν μπορεί να κερδίσει τις δικές σου μάχες!

Γράφει ο αγαπητός φίλος 

Polydefkis Vanidis στο facebook!

«Δεν θα ξεκουραστούμε απόψε;» την ρώτησα, σαν να μην ήξερα την απάντηση… «Σε λίγες ώρες βραδιάζει».

«Κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί απόψε», είπε και το βλέμμα της χάθηκε για μια στιγμή καθώς την κοιτούσα.

Το όπλο της ακόμη κολλούσε μερικές φορές. Ήταν και αυτή η καταραμένη σκόνη απ’ τα χαλάσματα, προβληματική όπως όλα τριγύρω… Ο σιγαστήρας έσπρωχνε μπροστά το κέντρο βάρους και αυτό την κούραζε. Ανεβοκατέβασε τον μοχλό απασφάλισης μερικές φορές. 

«Τώρα δουλεύει καλύτερα!» μου είπε και το χαμόγελο έλαμψε για λίγο στα χείλη της. «Εάν βρούμε κάπου λάδι μηχανής θα είμαστε τυχεροί! Να βάλεις και στο δικό σου!» συνέχισε…

Δεν μπορούσα παρά να χαζέψω για μια φορά ακόμη τα σκούρα ανάκατα μαλλιά της καθώς τα φυσούσε ο παγωμένος βοριάς. Τα μάτια της ήταν κουρασμένα αλλά ακόμη λαμπερά, γεμάτα φως και ελπίδα. Δεν υπήρχε όμως χρόνος για ρομαντισμούς…

«Λοιπόν;» την ξαναρώτησα. «Τι λες; Θα ξαποστάσεις για λίγο; Είναι η σειρά σου…».

«Όχι ακόμη, μου χρωστάνε και μένα κάποια μετάλλια και θέλω να τα κερδίσω σήμερα κιόλας», είπε και γέλασε δυνατά…

 «Συγγνώμη, αστειεύομαι, ξέρω πως δεν έχει να κάνει σχέση με αυτό, απλά ήταν ένα μικρό αστείο. Θυμάσαι; Σου είχα πει πως σε αυτό τον πόλεμο θα πολεμήσουν και γυναίκες. Είχα δίκιο!».

«Και βέβαια!» αποκρίθηκα… «Θυμάμαι όλα όσα είχες πει και όλα όσα έγιναν. Έχεις μετανιώσει για κάτι;».

«Όχι, εσύ;».

«Ούτε και εγώ, απλά ακόμη με εκπλήσσει το πώς άλλαξαν τα πράγματα…».

«Και τι έγινε;» είπε και με κοίταξε κατάματα… 

«Αφού είμαστε μαζί ακόμα και ζωντανοί, τίποτα!» είπα αντικρίζοντας την. «Κανείς δεν μπορεί να κερδίσει τις δικές σου μάχες» πρόσθεσα. «Άλλωστε το ξέραμε πως θα γίνει πόλεμος, το είχε πει ο πάτερ. Είπε ετοιμαστείτε για πόλεμο, για τις πολύ τίμιες επιλογές σας…»

«Κανείς…» επανέλαβε εκείνη μονολογώντας, κλείνοντας την συζήτηση όπως ακριβώς την είχε αρχίσει. Έστριψε κατόπιν το κεφάλι της προς τον βαρύ, μηχανικό θόρυβο στο βάθος, ανατολικά της θέσης μας. Έπρεπε να την κρατήσουμε για λίγες ώρες ακόμη, μέχρι αυτό το βράδυ…

Polydefkis Vanidis