Τελικά υπάρχει κατηγορία πολιτών «ελεύθεροι ψυχικών διαταραχών», κατά τους γιατρούς η είμαστε όλοι εν δυνάμει διαταραγμένοι;

 

Ευρώπη αρχές του 20ου αιώνα...

 

 Οι μεγαλύτεροι επιστήμονες του πλανήτη ήταν συγκεντρωμένοι στην Ευρώπη. Ένα μεγάλο ποσοστό αυτών ήταν Εβραίοι στο θρήσκευμα. Το 1932 αφού ανέρχεται στην εξουσία ο Χίτλερ και δεν νοιώθουν ασφάλεια στη Ευρώπη μετακομίζουν οι περισσότεροι στη Αμερική. Εκεί το διοικητικό έδαφος είναι παρθένο και εύκολο να το κατακτήσουν και το καταλαμβάνουν. Κάνουν ότι θέλουν ή ότι τους βολεύει. Το σύστημα εξουσίας της Αμερικής τους απορροφά.

 

Την ώρα που κερδίζουν τον πόλεμο οι συμμαχικές δυνάμεις και ενώ η Ευρώπη είναι κατεστραμμένη και το σημαντικότερο χωρίς επιστήμονες, δημιουργούν την Αμερικανική Ιατρική Εταιρεία AMA και την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία APA με έδρα την Ουάσιγκτον. 

 

Έχουν το μονοπώλιο. 1958 ιδρύεται ο ΟΗΕ και λίγα χρόνια μετά η Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας με έδρα την Γενεύη. Τώρα έσπασε το μονοπώλιο και υπάρχει ανταγωνιστής. Ανακαλύπτονται τα ψυχοφάρμακα, ΘΗΣΑΥΡΌΣ στα χέρια των ψυχιάτρων που τα θέλουν με αποκλειστικότητα. «ΕΊΜΑΣΤΕ ΘΕΤΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ» διαλαλούν αλλά λίγοι τους πιστεύουν. «Είμαστε ιστορικά εξαρτημένοι από την ψυχανάλυση και τον άκρατο υποκειμενισμό. Πρέπει να διορθώσουμε το σπίτι μας. Να μπούμε στη έρευνα. Να μιλάμε την ίδια γλώσσα, να ταξινομήσουμε τις ψυχικές παθήσεις». 

 

Εκεί αρχίζει ο καυγάς μεταξύ τους. Την ώρα που κάποιος είναι ήδη φοιτητής ο καθηγητής ψυχιατρικής του Παλέρμο πασχίζει να τον πείσει ότι οι ψυχίατροι δεν πρέπει να φοράνε ποδιές. Ο καθηγητής ψυχιατρικής της Ρώμης Μπαζάλια μεγαλογιατρός της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης το ίδιο. 

 

Ζητούν να χωρίσουν την ψυχιατρική από την Νευρολογία και τα καταφέρνουν το 1986. Επικρατούν δύο πηγές επιρροής οι Αμερικάνοι με το DSM και Ευρωπαίοι με το ICD. Μαλώνουν για το ποιος είναι καλύτερος αλλά νικάει ο δυνατός. Στη Ελλάδα με νόμο δεν ισχύει το DSM αλλά το ICD . Στα δικαστήρια αν αναφέρεις DSM κινδυνεύεις να ακυρωθείς....

 

Κάπου εδώ σταματάει το παραμύθι και η ιστορία και ξεκινάει το παρόν και η πραγματικότητα:

Λόγω μη ύπαρξης Εθνικού Συστήματος Υγείας στην Αμερική μετά τον πόλεμο αναπτύσσεται η ιδιωτική ασφάλεια. Οι ασφαλιστικές εταιρείες ασφαλίζουν τους πελάτες τους και την στιγμή της αποζημίωσης δεν υπάρχουν ασφαλή ταξινομικά κριτήρια.

- ..«ρε παιδιά θα συνεννοηθείτε μεταξύ σας, θα τα βρείτε επιτέλους, άντε γιατί .... κρατάνε οι ασφαλιστές. »

- ...«θα συμφωνήσετε επιτέλους ποια είναι τα κριτήρια της ρευματοειδούς αρθρίτιδας και σε τι διαφέρει από την ψωριασική αρθρίτιδα, ή την μετατραυματική..; »

Συνέδρια κόντρα συνέδρια, αντιπαραθέσεις, καβγάδες και τελικά νάτο το.... τελικό κείμενο. 1985 τα βρήκανε για να μην χάσουν την εξουσία και να μην φύγει ο πελάτης στην ICD Ευρώπη. Αλλά τι κάνουμε με τις ψυχικές διαταραχές; Είναι ασθένειες ή όχι; Άντε πάλι καινούργιοι καβγάδες. Πώς θα αποδείξω εγώ ο θετικός επιστήμονας ότι η κατάθλιψη είναι νόσος; Ποιο είναι το διαγνωστικό κριτήριο; Η περιγραφή των συμπτωμάτων; και ποια είναι η εξέταση που θα εξασφαλίσει την διάγνωση ώστε ο ασφαλιστής να πληρώσει την πάθηση; Εδώ έγινε ένας ιστορικός συμβιβασμός. Μπήκαν τα σπαθιά στην θήκη και άρχισε η συζήτηση. Εμείς αποχωρούμε λένε οι Νευρολόγοι. Δεν σας έχουμε ανάγκη λένε στους ψυχιάτρους. .....και χωρίσανε .. ΔΙΑΖΎΓΙΟ.

Όχι μόνο φύγανε οι Νευρολόγοι από την ψυχιατρική, αλλά τους πήρανε τα χαλιά, τα έπιπλα, τα προικιά και τους άφησαν τα προβλήματα....δηλαδή οι Νευρολόγοι πήρανε τις Οργανικές Ψυχικές Διαταραχές, την Άνοια δηλαδή την διάγνωση και την θεραπεία. Πήρανε τις λοιμώξεις και άλλα αλλά κυρίως τους άφησαν το στίγμα. Στην ουσία κρατούν το περιστατικό, το φτάνουν στο τέλος και λένε μετά «τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτε, θα πάτε σε ψυχίατρο... » !!!
 

Οι ψυχίατροι του αιώνα μας με ένα στίγμα «τσαρλατάνου» έχοντας αποχωρίσει από την δικαιοδοσία τους οι τεκμηριωμένες και χειροπιαστές παθήσεις δεν μπορούσαν παρά να προσπαθήσουν την τεκμηρίωση της επιστήμης τους, μια Τεκμηριωμένη Ψυχιατρική η οποία θα είχε το καθήκον να εξασφαλίσει μετρήσιμες έννοιες και τεκμηριωμένες διαγνώσεις. Γεννήθηκε έτσι η Ψυχιατροδικαστική, δηλαδή η ψυχική υγεία και ο νόμος. Εάν ήσουν ώριμος γιατρός, προσεκτικός ψυχίατρος, με βοήθεια από πραγματογνωμοσύνες, τροχαία ατυχήματα ήσουν..... γιατρός. Δεν τολμούσες όμως να συντάξεις βεβαίωση με μόνο το ένα ή το άλλο ταξινομικό σύστημα. Έπρεπε να βάζεις και τα δυο.

Τελικά υπάρχει κατηγοριοποίηση κατά ICM και/ή DSM για το "ελεύθερος ψυχικών διαταραχών";

Ο νόμος λέει ότι ο ψυχίατρος πρέπει να βεβαιώσει αν πάσχεις από οποιαδήποτε μορφή Ψυχικής Νόσου. Ωστόσο δεν υπάρχουν στα ταξινομικά συστήματα Νόσοι (disease) παρά μόνο Διαταραχές (disorder's). 

 

Γιατί το έκανε ο νομοπαρασκευαστής αυτό; . Ήτανε λάθος; 

 

Πάντως το ποιος είναι ψυχικά ασθενής με τα συστήματα αυτά καθίσταται μόνιμα ασαφές για να μπορεί να ερμηνευτεί κατά το δοκούν. 

 

Έτσι θα αναφέρω ως επίλογο ότι ένας από τους γνωστούς Έλληνες που πάσχανε (ή όχι τελικά;)από... διπολική διαταραχή(μανιοκατάθλιψη) λεγόταν Ανδρέας Παπανδρέου και μας κυβέρνησε για δεκαετίες......

Υ.Γ: Το παρόν άρθρο προέκυψε από συζητήσεις ψυχιάτρων στα κοινωνικά δίκτυα.