Το Ψευτορωμαίικο ήδη τελείωσε. Η επόμενη ημέρα.

*Φώτο άρθρου: Σφραγίδα της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας Ακάδημος.

Μυθιστόρημα (αχαλίνωτης πραγματικότητας)

Ένα μόνο φοβούνται και ένα μόνο μπορεί να τους χαλάσει τα σχέδια. Η ανασύσταση του Βυζαντίου(Ρωμανίας). Όχι γιατί ήμασταν κοσμοκρατορία, ούτε γιατί κάναμε κουμάντο τον πλανήτη για 1000 χρόνια. Ούτε για τις τέχνες, ούτε για τον πολιτισμό, ούτε για την οικονομία, ούτε για τα εδάφη που είχαμε τότε. Ούτε καν για τους Ρωμιούς. Ένα μόνο φοβούνται στο Βυζάντιο. Το πολίτευμα του: Ήταν η ελέω Θεού Βασιλεία. Δηλαδή η Ρωμανία ήταν ένα κράτος που κυβερνιόνταν από τον ίδιο τον Θεό. Και αυτό ναι οι αντίχριστοι το φοβούνται. 

Γράφει ο Sinenohos Manos.

καὶ εἶδε τὰς βλασφημίας τὰς γινομένας ἐν Ἰούδᾳ καὶ ἐν Ἱερουσαλὴμ καὶ εἶπεν· οἴμοι, ἱνατί τοῦτο ἐγεννήθην ἰδεῖν τὸ σύντριμμα τοῦ λαοῦ μου καὶ τὸ σύντριμμα τῆς πόλεως τῆς ἁγίας καὶ καθίσαι ἐκεῖ ἐν τῷ δοθῆναι αὐτὴν ἐν χειρὶ ἐχθρῶν καὶ τὸ ἁγίασμα ἐν χειρὶ ἀλλοτρίων; 

Α Μακκαβαίων 2,6 - 2,7

Έχω κάνει σχεδόν τα πάντα. Από τις αμαρτίες που μπορεί να κάνει κάποιος άνθρωπος εδώ σε αυτή την ζωή μόνο μια δεν έκανα. Να πάω με άντρα. Όχι γιατί τότε το έβλεπα σαν αμαρτία. Απλώς δεν το τραβούσε ο οργανισμός μου. Από τα άλλα όμως δεν έχω παράπονο. Έζησα μια ζωή πολυτάραχη. Νύχτες, Μασονίες, Ουσίες, Μέσα, Βία, Όπλα, Κόμματα, Υπηρεσίες, Γυναίκες... κάποτε έκανα 8 συνεχόμενα χρόνια να δω το φως της μέρας. Ζούσα νύχτα ... Όταν λέω τα πάντα το εννοώ. Χέστηκα αν το πιστεύεις. Το ξέρουν στην ΓΑΔΑ τράβα ρώτα τους. Αυτό το ξεκαθαρίζω από την αρχή του άρθρου όχι για να πείσω τον κάθε ξινισμένο που με θυμάται κάπως άβολα, αλλά για να ξέρει ο εκάστοτε αναγνώστης ότι δεν το παίζω κάποιος Άγιος Παππούλης ούτε κάποιος προφήτης. Ούτε καν.... Κάποιοι θα αναρωτηθείτε γιατί άλλαξα όχθη όταν άλλαξα.  Αν και αυτό είναι προσωπικό θα σας το πω και αυτό.

Κάποτε «σχεδόν» πέθανα. Έρχεται η στιγμή που όσο καθίκι και να είσαι θα βρεθεί κάποιο μεγαλύτερο καθίκι από εσένα. Νόμος απαράβατος που όλοι στην «πιάτσα» τον ξέρουμε. Ήρθε και εμένα λοιπόν η ώρα μου κάποτε να τελειώσω την σταδιοδρομία μου. Δεν με πείραξε πολύ εκείνη την στιγμή που βρέθηκε το μεγαλύτερο από εμένα καθίκι. Θα έβρισκε και αυτός το μεγαλύτερο του καθίκι. Βασικά όταν φτάνεις στο τέλος του δρόμου ο δρόμος χάνει το νόημα του και έχεις άλλα προβλήματα να σκεφτείς, αλλά αυτό μάλλον δεν θα το καταλάβετε τώρα γιατί δεν έχετε πεθάνει ακόμα. Πάντως άσχημο πράγμα να πεθαίνουν δικοί σου άνθρωποι, αλλά το φοβερότερο όλων είναι να πεθάνεις εσύ. Απερίγραπτο.

Εκείνη την στιγμή που έφευγα με έσωσε ένας Άγιος. Ο Άγιος Παντελεήμονας. Έτσι απλά. Χωρίς κάτι άλλο. Για την τότε λογική μου αυτό ήταν δύσκολο να χωρέσει στο κεφάλι μου. Γιατί ένας Άγιος να σώσει εμένα; Σίγουρα θα υπήρχαν πολύ καλύτεροι άνθρωποι από εμένα που έπρεπε να σωθούν. Στην τελική καθίκι ήμουν και αν τα τίναζα οριστικά ένα καθίκι λιγότερο. Αυτό με ταλαιπώρησε πολύ καιρό. Είναι σαν να κλέβεις κάποιον και αυτός αντί να σε καταγγείλει να σε βοηθάει. Αυτή η σκέψη με άλλαξε. Όχι το ότι με έσωσε αλλά το γιατί.

Με τον καιρό κατάλαβα. Δωρεάν έλαβα βοήθεια και δωρεάν έπρεπε να δώσω. Γιαυτό ο Χριστός μιλούσε με παραδείγματα. Γιατί οι άνθρωποι είμαστε στενόμυαλοι και μόνο με το παράδειγμα μπορούμε να εμπεδώσουμε την θεωρία. Έτσι θα έπρεπε να δώσω και εγώ το παράδειγμα σε άλλους. Να σώσω άλλους. Από εκεί και πέρα η συνέχεια στο θέμα δεν σας αφορά. Να μην τα πω και όλα μπας και έχω και εγώ κάνα στεφάνι-ή έστω ελαφρυντικό, όταν θα τα τινάξω οριστικά. Εσείς κοιτάτε να κάνετε τα κουμάντα σας τώρα που μπορείτε διότι αν δεν τα κάνετε, θα το μετανιώσετε σίγουρα όταν τα τινάξετε.

Όταν μου είπε ένας φίλος σε κάποιο από τα ιστολόγια που συναναστρέφομαι να γράψω ένα άρθρο για το ποιος είμαι και τι πιστεύω, την ιστορία μου κατ ουσίαν, μου ακούστηκε παράλογο. Βλέπετε αφού άλλαξα όχθη βάλθηκα να βοηθήσω την πατρίδα την θρησκεία και την οικογένεια μέχρι τελικής πτώσεως και ως εκ τούτου πέρασα από πολλούς και πολλά και στα πατριωτικά ζητήματα αλλά και στα Εκκλησιαστικά. Έτσι θα έπρεπε να γράψω για ονόματα πρόσωπα και καταστάσεις. Ποιος θα διάβαζε κάτι τέτοιο και πόσοι θα «ξινίζανε» με τα γραφόμενα;

Μετά όμως τα γεγονότα (ή ο Θεός αν το θέλετε) μου έδειξαν ότι πρέπει να πω δυο πράγματα όχι για την διαφήμιση του εαυτού μου, αλλά για να αποφύγει ο εκάστοτε καλοπροαίρετος αγωνιστής τις παγίδες που υπάρχουν εκεί έξω διότι το σύστημα έχει στήσει μια μηχανή που δημιουργεί προβλήματα ώστε να προτείνει λύσεις, οι οποίες λύσεις είναι στημένες. Πάρτε λοιπόν το παρόν άρθρο ως μια βοήθεια από εμένα προς όσους είναι σε πατριωτικές ομάδες, ή σε θρησκευτικές.

Ίσως σκεφτείτε τώρα ότι «ποιος είμαι εγώ που υποστηρίζω ότι μου έδειξε ο Θεός τι να κάνω και τι να γράψω». Ξέρετε όταν κάποιος μιλάει στον Θεό λένε ότι είναι πιστός και όταν ο Θεός του απαντάει λένε ότι είναι τρελός. Οι πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι ο Θεός δεν απαντάει παρά μόνο σε κάποιους που έχουν το «χαρτί» ή φοράνε κάποια συγκεκριμένα ρούχα ή έχουν κάποια συγκεκριμένη εξουσία για κάτι τέτοιο. Βασικά εγώ έχω δει ότι ο Θεός απαντάει πάντα και στους πάντες. Ίσως αργεί, αλλά απαντάει. Το αν δεν μας αρέσει η απάντηση ή δεν θέλουμε να την δούμε, η δεν έχουμε υπομονή να έρθει, αυτό είναι άλλο θέμα. Βλέπετε η αλήθεια δεν χαϊδεύει αυτιά.

Μια εποχή λίγο πριν από τα μνημόνια ήρθε στην Ελλάδα ως πορδυπουργός , ο πιο καθυστερημένος και συνάμα επικίνδυνος άνθρωπος που θα μπορούσαν να βρούνε τα διεθνή κοράκια. Ο τζέφρυ άντριου παπαντρίου όπως τον αποκαλούσαν εκεί που μεγάλωσε (δεν λέω το κανονικό του όνομα μην μολύνω το στόμα μου). Το γεγονός αυτό από μόνο του δεν θα σήμαινε πολλά αν δεν συνδυαζόταν με μια συνολική αναδιάρθρωση της πολιτικής και θρησκευτικής ηγεσίας του τόπου. Τα σύννεφα φαινόταν ήδη στον ορίζοντα...

Η διεθνής μαφία έχοντας ξεμπερδέψει με θρησκευτικούς και πολιτικούς ηγέτες του λαού με τον Α ή Β τρόπο, έβαζε τα πιόνια της στις καίριες θέσεις ώστε να ξεμπερδεύει οριστικά με έναν λαό που ονειρευόταν την ελευθερία του. Γιατί ελεύθεροι εκατό τις εκατό δεν ήμασταν ποτέ τα τελευταία 800 χρόνια είτε θέλουμε να το δούμε είτε όχι. Απλώς σε κάποιες περιόδους και με αγώνες και θυσίες είχαμε ένα χάπι ψευτοελευθερίας(ή ψευτορωμέικου αν προτιμάτε). Αυτή η ψευδαίσθηση πως ήμασταν ελεύθεροι έπρεπε τώρα να τελειώσει για λόγους που δεν είναι του παρόντος να τους αναφέρω.

Όταν ετοιμάζεσαι να κατακτήσεις έναν λαό ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείς να αντιμετωπίσεις; Μα την αντίσταση φυσικά. Πάντα ο κάθε κατακτητής θα σκέφτεται πως θα αντιμετωπίσει την αντίσταση γιατί η αντίσταση του κάθε λαού είναι αυτή που μπορεί να ανατρέψει τα οποιαδήποτε σχέδια όσο καλά και αν είναι στημένα.

Τότε και εκείνη την εποχή των μνημονίων είναι που άρχισα να παρατηρώ ότι παρότι άλλαξα στρατόπεδο ήταν σαν να βρέθηκα...στο ίδιο. Ο κόσμος στην Ελλάδα δεχόταν έναν υβριδικό πόλεμο από παντού και μουδιασμένος από τα προηγούμενα χρόνια τεχνητής ευμάρειας και ευδαιμονίας προσπαθούσε να αντιδράσει. Τα αντίχριστα και αντιλαϊκά μέτρα ερχόταν το ένα μετά το άλλο και ο καθένας αναλόγως με το που άνηκε προσπαθούσε να αντιδράσει με τον τρόπο που τον είχαν μάθει. Οι αριστεροί με τα σωματεία τους οι δεξιοί με τα δικά τους και οι πιστοί με τους πνευματικούς τους ή μέσω χριστιανικών συλλόγων.

Το θέμα είναι πως πάντα, όταν θιγόταν μια μερίδα του κόσμου και προσπαθούσε να αντισταθεί, ήταν κάποιος «ηγέτης» έτοιμος να καρπωθεί την μερίδα αυτή και να την καθοδηγήσει στην απογοήτευση. Λες και ήταν στημένος από πριν και περίμενε το μερίδιο αυτό της αντίστασης να το καπελώσει και να το οδηγήσει πάλι στον καναπέ του.

Για εμένα που προερχόμουν από άλλους δρόμους της ζωής, ήταν τελείως παράλογο να βλέπω ανθρώπους της κρατικής να συνοδεύουν σε Χριστιανικές διαδηλώσεις τον τάδε εκκλησιαστικό παράγοντα, όπως ήταν και τελείως παράλογο αριστεροί «μπροστάρηδες» να καθοδηγούν Εθνικιστικές ομάδες, όπως ήταν και τελείως παράλογο η μία πατριωτική ομάδα να προσπαθεί να διαλύσει την άλλη όπως ήταν και τελείως παράλογο, κληρικοί φαινομενικά άσχετοι μεταξύ τους και σε εχθρικές παρατάξεις (π.χ. Νεοημερολογήτες και Παλαιοημερολογήτες) να συνεργάζονται υπογείως για να διαλύσουν το πλήρωμα της εκκλησίας που αντιδρούσε.

Αυτά και άλλα πολλά ήταν τα παράλογα για εμένα στον «πατριωτικό» χώρο αλλά όχι για το προφανές. Αυτό που με ξένιζε είναι πως εγώ που ήρθα σε αυτό τον χώρο από το αντίπαλο, αν το θέλετε, στρατόπεδο βρήκα να ηγούνται άνθρωποι που ήταν στο στρατόπεδο που ήμουν πριν. Ήταν τραγελαφικό: ο πρακτορίσκος που έκανε καμία εργολαβία στην κρατική να παρεισφρήσει σε καμία ομάδα αναρχικών στο στρέφι τώρα ηγούταν εθνικιστικών ομάδων, ο μαχαιροβγάλτης ναρκομανής της πλατείας τώρα είχε μεταμορφωθεί σε μεγάλο πατριώτη, ο γνωστός κληρικός που πήγαινε βόλτες στο Ισραήλ για να του δώσουν οδηγίες(και είχε παρτίδες με την νύχτα) τώρα ηγούταν σε λαοσυνάξεις των πιστών κλπ κλπ και μην τα πολυλογώ βρέθηκα σε έναν χώρο που έβριθε από ρουφιάνους πράκτορες και κυρίως στημένους που κάπου τους ήξερα και κάτι μου θύμιζαν. 

Θα πει κάποιος ότι δεν μιλάω με ονόματα αλλά αόριστα. Όχι δεν μιλάω αόριστα. Θα μπορούσα να βάλω ονόματα, βίντεο φωτογραφίες ντοκουμέντα. Αρέσει δεν αρέσει ήμουν παντού. Έχω 500 GB ντοκουμέντα. Ωστόσο αν αντί για πρακτορίσκος έλεγα Τάσος ή Γιάννης η Σάββας  αν αντί για κληρικός έλεγα Νεκτάριος ή Μεθόδιος η Δαμιανός, αν αντί για μαχαιροβγάλτης της πλατείας έλεγα Καλήμαχος η Σταύρος ή Ηλίας(τυχαία ονόματα λέω μην παρεξηγηθώ) θα άλλαζε τίποτα; Αυτά όλα πλέον είναι ιστορία, κοντινή μεν αλλά ιστορία και σήμερα υπάρχει μια νέα γενιά που βγαίνει στα πράγματα χωρίς να ξέρει που να πατήσει και για τι να αγωνιστεί. Αυτά τα ονόματα δεν την αφορούν διότι μιλάμε για καταστάσεις 15 ετίας πλέον και ναι γεράσαμε κάπως. Συνεπώς μιλάω χωρίς ονόματα για πραγματικές καταστάσεις. Αν κάποιος προσβληθεί ας μου κάνει μήνυση και θα του στείλω πεσκέσι στο δικαστήριο τα ντοκουμέντα.

Στο θέμα μας είναι πως κάπου εκεί κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να αγωνιστεί ο κόσμος στην Ελλάδα και να αντιδράσει για τίποτα. Όχι γιατί δεν ήθελε ούτε γιατί δεν μπορούσε αλλά γιατί η Νέα Τάξη είχε ελέγξει τους αρχηγούς σε οποιαδήποτε προσπάθεια αντίστασης και αν προέκυπτε. Η για να είμαι πιο ακριβής είχε στήσει από πριν αυτούς που θα καπελώσουν την όποια αντίδραση. 

Υπήρχε μέσα σε όλα αυτά και ένα άλλο κομμάτι....ηγετίσκων λίγο πιο διαφορετικό από τους στημένους. Οι σαλταρισμένοι. Αυτοί που για να μας κάνουν την χάρη να μας βοηθήσουν να ελευθερωθούμε έπρεπε να τους δεχθούμε ως μεγάλους φύρερ μας ή έστω πατριάρχες μας. Αυτό το είδος σωτήρων περιέργως αποδείχθηκε πιο ανθεκτικό από τους στημένους και πολλοί υπάρχουν ακόμα και σήμερα. Μπορεί με άλλα ονόματα ή με άλλες ιδιότητες αλλά υπάρχουν. Και μην πείτε ας πούμε ότι οι κληρικοί δεν αλλάζουν ονόματα. Και ονόματα αλλάζουν και συνόδους και το παίζουν από αρχιεπισκόποι μέχρι πατριάρχες..... Δεν το έχετε ξανακούσει; Δεν πειράζει. Δεν κάθομαι να βγάζω τα μάτια μου να γράφω για πράγματα που έχετε ξανακούσει. Το έργο εδώ είναι πως αυτοί οι σαλταρισμένοι που λέω αργά η γρήγορα γίνονται αντιληπτοί και κάθονται μόνοι τους στο βασίλειο τους(η την εκκλησία τους) του ενός ατόμου.

Κάποιοι λίγοι αγνοί υπήρχαν και υπάρχουν και σήμερα. Κάποιος ερευνητής της αλήθειας εδώ, κάποιος αγνός κληρικός εκεί, κάποιος δάσκαλος πιο πέρα. Δεν ήταν (και δεν είναι) αρκετό. Δεν υπήρχε (και δεν υπάρχει) υλικό να δουλέψεις. Ακόμα και αν βρισκόταν ένας Κολοκοτρώνης θα τον έτρωγε η μαρμάγκα και θα πήγαινε χαμένος. Έτσι έφυγα από τους πάντες και τα πάντα. Δεν τα παράτησα. Δεν είναι το ταμπεραμέντο μου. Απλώς πείστηκα ότι έπρεπε να διασώσω και να διασωθώ με κάποιους λίγους-μια πνευματική κιβωτός θα έλεγα- ώστε κάποτε να το γυρίσουμε το πράγμα. 

Πότε κάποτε; Μα τώρα φυσικά. Γιατί τώρα; Γιατί τώρα το ψευτορωμέικο τελειώνει και μαζί με αυτό τελειώνουν και οι πράκτορορουφιανοπροδότες. Διότι πάντα οι κατακτητές όταν χάνουν εκτελούν και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Γατί όποιος πρόδωσε τους δικούς του δεν θα προδώσει τους ξένους; Οπότε δεν χρειάζεται να σας πω ονόματα πράγματα και καταστάσεις. Σε λίγο όλοι αυτοί θα είναι νεκροί. Κανονικά νεκροί. Το ξέρουν και γιαυτό τώρα τελευταία τρίζουν τα δόντια τους. Θα έρθει και η ώρα που θα μασήσουν τις γλώσσες τους. Ας μην μιλάμε για πεθαμένους λοιπόν. Ας μιλήσουμε για τους ζωντανούς-όσοι τουλάχιστον απομείνουμε μετά από αυτά που έρχονται-. Που το ξέρω ότι έρχονται εδώ κοντά;Αν γνωρίζω προφητείες;

Δεν παρακολουθώ προφητείες. Εγώ είμαι στρατιώτης και τα πάντα τα αναλύω με την στρατιωτική λογική. Είναι απλή νομοτέλεια. Αφού οι θεσμοί αυτοκαταστρέφονται εκ των έσω είναι λογικό να πάψουν να υφίστανται αυτοί ή ο σκοπός τους. Αφού ας πούμε κάποιοι κληρικοί γίνονται Θεομάχοι (με το να υποστηρίζουν τους θεομάχους Σοδομήτες) είναι νομοτέλεια ότι θα πάψουν να υφίστανται ως κληρικοί του Θεού. Αφού οι ας πούμε οι πολιτικοί του τόπου γενοκτονούν τον λαό τους είναι νομοτέλεια ότι θα πάψουν να ηγούνται των γενοκτονημένων. Αφού ας πούμε οι εκπαιδευτικοί εκπαιδεύουν τους μαθητές στην παραμόρφωση είναι αυτονόητο πως θα πάψουν να ηγούνται της μόρφωσης κλπ κλπ. Είμαι στην ευτυχή θέση να σας δηλώσω ότι το ψευτορωμέικο αυτοκαταστρέφεται και το λέω τώρα που η πορεία του είναι μη αναστρέψιμη (χαχαχα σας την σκάσαμε μεγαλοκαθίκια, περιμέναμε να καταστραφείτε μόνοι σας, μας βγάλατε από τον κόπο).

Όσοι είστε νέοι και δεν ξέρετε για τι μιλώ και όσοι ψάχνετε πως και με ποιόν τρόπο να αγωνιστείτε ....

Πρώτον μακρυά από προφητειολόγους, ομάδες, σέχτες, κόμματα αποκόμματα, συλλόγους, προβεβλημένους ρασοφόρους, άγιους παπούληδες των ημερών κλπ. Το έχουν φάει όλοι τους το μήλο προ πολλού. Και να θέλουν να αντισταθούν δεν μπορούν γιατί τους εκβιάζουν με τις αμαρτίες τους. Τους έχουν βγάλει βίντεο από πριν και τώρα τους λένε «κάτσε καλά και πες αυτό γιατί κοίτα εδώ τι σου έχω αν πας να κουνηθείς». Μιλάμε για χειρότερη μαφία από την μαφία.

 Δεύτερον βάλτε έναν σταυρό έξω από τα ρούχα σας (και στο κούτελο σας αν γίνεται ακόμα). Να φαίνεται. Μεγάλο. Όσοι γελάσουν με εσάς σε λίγο θα είναι τιναγμένοι ούτως η άλλως. Να σας αναγνωρίζουν τα αδέρφια σας οι ζωντανοί. Κάντε συγχώρεση με τον πνευματικό αδερφό σας. Ανήκετε και οι δυο στον ίδιο στρατό: Στον λαό του Θεού. 

Τρίτον Έχετε από μακρυά τους μπολιασμένους(τα τηλεκατευθυνόμενα που λέω και εγώ). Ότι τους λέτε φτάνει μακρυά...πολύ μακρυά και εν αγνοία τους τις περισσότερες φορές.  

Τέταρτον γίνετε αυτάρκεις. Όσο είναι δυνατόν και όσο μπορεί ο καθένας αυτόνομοι. Η μεγαλύτερη επανάσταση είναι να μην τους έχεις ανάγκη. Να μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτούς. Γιατί κανείς δεν μπορεί να ανατρέψει το χέρι που τον ταΐζει. Ούτως η άλλως σε λίγο δεν θα μπορεί να σας ταΐσει κανείς. Το χρήμα τελειώνει και αυτό δεν είναι προφητεία. Είναι γεγονός. Αν δεν μπορείτε να αυξήσετε την αυτονομία σας τότε περιορίστε τις ανάγκες σας. Μάθετε να περνάτε Σπαρτιάτικα.

Και τότε ίσως γνωριστούμε (πάλι) σε έναν διαφορετικό κόσμο. Τότε ίσως ο Θεός δει τον αγώνα μας και δεχθεί να μας συγχωρέσει και να μας οδηγήσει να ξαναγίνουμε αυτό που ήμασταν παλιά: Βυζάντιο