Τα νέα του βαρκάρη

Θυμούνται το χωριό τους και θέλουν να έχουν τα ζώα δίπλα τους. Τα φυλακίζουν στα μπαλκόνια ξεσηκώνοντας μετά θύελλα οργής στους συγκάτοικους τους από τα γαυγίσματα τους… Εικόνες τού σύγχρονου ανθρώπου πού θέλει όλο τον κόσμο δικό του…

Αφορμή για την συγγραφή του παρόντος άρθρου μου δόθηκε όταν κάποιος φίλος, που ζει μόνιμα στην Αθήνα, μου είπε πως αν δυσκολευτεί και άλλο οικονομικά, θα καταφύγει στο χωριό του και θα ζήσει τρεφόμενος από την...φύση. Με την κουβέντα συνειδητοποίησα πως ο άνθρωπος δεν έχει ιδέα γιατί μιλάει, όπως επίσης άλλωστε και τα περισσότερα «παιδιά της πόλης», αφού πραγματεύονται κάτι με το οποίο δεν έχουν καμία ρεαλιστική επαφή και λένε τα πράγματα όπως τους τα έχουνε πει ή όπως τα φαντάζονται. Έτσι το παρόν άρθρο δεν έχει σκοπό να αποτρέψει κανέναν από το να επιστρέψει στο χωριό του ούτε και να γίνει αυτάρκης. Το παρόν άρθρο αποτελεί ένα οδοιπορικό από την πόλη στο χωριό (μέσω προσωπικών γνώσεων και βιωμάτων) ούτως ώστε ο καθένας να γνωρίζει τι πρόκειται να συναντήσει και ποια προβλήματα θα προκύψουν ώστε να κάνει την επιλογή του ρεαλιστικά και συνειδητά. Το άρθρο θα εξελιχθεί υπό μορφή επιχειρημάτων και αναίρεσης αυτών ώστε να είναι πιο απλό στην κατανόηση του. Τα επιχειρήματα έχουν πρ

Στα βίντεο παρουσιάζω πως μαζεύουμε άγρια γλυκά χόρτα στην φύση. Που τα βρίσκουμε, πως τα ξεχωρίζουμε και με ποια τεχνική τα κόβουμε.

Η παρακάτω ιστορία γράφτηκε το 1999 μέσα στην φυλακή από τον Ted Kaczynski γνωστότερο ως UNABOMBER, Αμερικανό αναρχικό και βομβιστή. Αν και ιδεολογικά δεν συμφωνώ με τον Kaczynski εν τούτοις η συγκεκριμένη ιστορία είναι γραμμένη για δυνατούς αναγνώστες και είναι καταπληκτικό το πως και πόσο «προφητική» και διδακτική είναι για το σήμερα της Ελλάδας.  Μια φορά και έναν καιρό, ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί ενός πλοίου έγιναν τόσο ματαιόδοξοι από την ικανότητά τους στην ναυτική τέχνη, τόσο ανόητα ασεβείς και τόσο εντυπωσιασμένοι με τους εαυτούς τους που οδηγήθηκαν στην τρέλα.

Οι παρούσες οδηγίες γράφτηκαν μετά από έρευνα, προσωπική πείρα και αγώνες ετών και σε συνεργασία με άτομα που πρώτα «κάνανε» και μετά «λέγανε». Σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι να σπείρει τον πανικό ούτε να προβλέψει κάποια επερχόμενη καταστροφή, αλλά να βοηθήσει τον μέσο Έλληνα να είναι προετοιμασμένος για κάθε ενδεχόμενο. Επίσης ο αρθρογράφος σέβεται μεν την όποια άλλη υπόδειξη από διάφορα εγχειρίδια και ομάδες επιβίωσης, ωστόσο τα θεωρεί ελλιπή καθώς αυτά δεν είναι προσαρμοσμένα στην σημερινή Ελληνική πραγματικότητα και ως εκ τούτου κάθε υπόδειξη και παρατήρηση είναι δεκτή εφόσον είναι καλοπροαίρετη, τεκμηριωμένη και πάνω απ όλα  ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΜΕΝΗ στο ΣΗΜΕΡΑ του Ελληνικού λαού.

Σε αυτό το βίντεο γράφω ένα μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι και το πετάω στην θάλασσα της πληροφορίας. Ελπίζω το μήνυμα μου να βρεθεί από αυτούς που πρέπει....  

Με την συγγραφή του παρόντος άρθρου δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω δημόσια τον λαό της Μάνης που με έμαθε την τέχνη της αλατοπαραγωγής ή αλλιώς της «αλοπηγίας». Πριν από πολλά χρόνια σε κάποιο ταξίδι μου βρέθηκα να ζω στην «μέσα» Μάνη κάπου κοντά στον Γερολιμένα. Τότε δεν γνώριζα για το αλάτι τίποτε παραπάνω απ το ότι νοστιμίζει το φαγητό και βλάπτει την πίεση. Μια μέρα λοιπόν ένας γείτονας μου Μανιάτης, πάνω σε μια κουβέντα που είχαμε, ανέφερε ότι πήγε και μάζεψε αλάτι κάτι που, όπως κατάλαβα, περίμενε ότι θα του έφερνε κάποιο ικανοποιητικό κέρδος. Αυτό από μόνο του μου κίνησε την περιέργεια καθώς με τα όσα ήξερα ως τότε το αλάτι ήταν ένα πάμφθηνο προϊόν που μπορούσε κανείς να το βρει στο σούπερ μάρκετ ακόμα και με 50 λεπτά του ευρώ το κιλό. 

Σε πολλούς ανθρώπους φαίνεται καλή ιδέα να αποκτήσουν την δική τους κατσίκα, ιδίως σε εποχές κρίσης, ώστε να έχουν φρέσκο γαλατάκι και γιατί όχι και φρέσκο κρέας ενίοτε. Στο συγκεκριμένο άρθρο θα σας πω όλα όσα χρειάζεται να ξέρετε, πριν καταλήξετε στην επιλογή σας, από το Α ως το Ω. Επίσης επειδή το παρόν άρθρο γράφεται μετά από προσωπική εμπειρία ετών και σε συνεργασία με ανθρώπους που συντηρούν μεγάλα κοπάδια, θεωρώ ότι θα προσφέρει γνώσεις όχι μόνο στους αρχάριους αλλά και σε όσους είναι ήδη κάτοχοι του συμπαθούς αυτού τετράποδου και ως εκ τούτου ξέρουν κάποια πράγματα. Κάθε σχόλιο και παρατήρηση δεν είναι απλά ευπρόσδεκτη αλλά επιβάλλεται κιόλας ώστε το άρθρο να ανανεώνεται και να ενημερώνεται με νέα στοιχεία.

Πραγματικά γράφω το παρόν άρθρο με πολύ πόνο και ανάμικτα συναισθήματα διότι αφετέρου μεν δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα να δίνεις οδηγίες επιβίωσης σε κάποιον που τα έχει χάσει όλα και αφετέρου δε όσοι στο παρελθόν μείναμε άστεγοι, και ξέρουμε πόσο σκληρό είναι αυτό, δεν θέλουμε καν να θυμόμαστε εκείνη την περίοδο της ζωής μας και τα όσα περάσαμε, πόσο μάλλον να δίνουμε οδηγίες σε κάποιον άλλο για το τι θα κάνει αν βρεθεί στην κατάσταση αυτή. Γι αυτούς τους λόγους δεν ήθελα για μεγάλο διάστημα να γράψω το παρόν άρθρο αν και μου έχει ζητηθεί επανειλημμένα. Ωστόσο λόγο της κατάστασης που υπάρχει στην πατρίδα μας κρίνω αναγκαίο να γράψω κάποια πράγματα ώστε να γνωρίζουν οι συμπολίτες μου τι πρέπει να κάνουν στην περίπτωση που βρεθούνε κυριολεκτικά στον δρόμο.

Στο παρόν άρθρο θα εξηγήσω με απλά λόγια κάποια πράγματα που πρέπει να γνωρίζετε πριν αγοράσετε ελαιόλαδο από το σούπερ μάρκετ ή από κάποιον παραγωγό. Αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο στάθηκε κάποιος φίλος που πριν από αρκετές ημέρες μου ανακοίνωσε ότι αγόρασε έναν τενεκέ ελαιόλαδο από κάποιον παραγωγό στην Νότια Ελλάδα σε «συμφέρουσα» τιμή. Ο φίλος μου όταν μου το είπε αυτό ήταν μήνας Οκτώβριος και εγώ γνώριζα καλά ότι στην συγκεκριμένη περιοχή της Ελλάδας δεν έχουν ακόμα μαζέψει τις Ελιές και ως εκ τούτου πιθανότατα η αγορά να μην ήταν το «κελεπούρι» που νόμιζε διότι μάλλον ο παραγωγός του έδωσε περσινό ελαιόλαδο το οποίο θεωρείται ληγμένο σε κάποιες περιπτώσεις (αναλόγως συντήρησης) αλλά σε κάθε περίπτωση το να αγοράσεις έναν τενεκέ περσινό ελαιόλαδο σε τιμή άνω των 3 ευρώ ανά κιλό λαδιού δεν είναι και η καλύτερη αγορά.